Wij maken nooit wat mee

Ik dacht vanmorgen: ik doe er nog een schepje bovenop en trok mijn Feyenoord shirt aan, toen ik over de camping liep om te douchen. Siep lachen. De buurman beneden, lachte als een boer met kiespijn. Dus dacht ik: ik hou hem maar aan vandaag, wie weet krijg ik onderweg nog wat reacties.

Het is moeilijk afscheid nemen van zulke leuke mensen als Siep en Marian, maar de reis gaat verder richting het zuiden, we laten de auto daarom van de berg zakken en worden hevig uitgezwaaid als we de weg opdraaien richting Barcelona.

Dat we nooit wat meemaken kan ik illustreren met het volgende voorbeeld: we rijden door een voorstadje van Barcelona. Bij een stoplicht worden we omringd door scooterrijders. Als het licht op groen springt, komt er een naast ons rijden en gebaart dat er wat is aan de achterkant. Ik vertrouw het niet en ga in plaats van linksaf plotseling rechtsaf om de scooterrijders af te schudden. Een blijft een eindje verderop tussen een paar geparkeerde auto's staan, om te bellen. Ik stap uit om te kijken wat er is en zie niets vreemds aan de achterkant. Ik stap weer in. Bij een rotonde keer ik weer om en rijdt de weg terug die we gekomen waren. Ik zeg tegen Yvon : volgens mij waren ze wat van plan, maar daar trap ik niet in. Ineens rijdt er weer een naast ons die druk gebaart dat we moeten stoppen, en wijst naar het achterwiel. Jaja.. dat had je gedacht mannetje en ik scheur de autoweg op.
Omdat we aan de andere kant van de stad willen zijn, pakken we de verdiepte weg onder de kruispunten naar het zuiden. Sommige stukken weg zijn tunnels.
Ik hoor een vreemd geluid en de auto gaat langzamer rijden. Ik neem de eerste de beste afslag. Nergens een parkeerplaats. De auto begint nu echt af te remmen en we ruiken een vreemde brandlucht. Ik gooi hem op de busbaan, waar ook taxi's scheuren. We staan stil in een enorme wolk van verbrand rubber, het lijkt wel oudejaarsavond in de Falckstraat anno 1956. De rechterachterband zit nog wel op de velg maar is op drie plaatsen open gescheurd, niet meer te redden.
Wat nu te doen. Ik bel de alarmcentrale en een slome stem zegt dat alle lijnen beze.... plots een stem die vraagt wat hij voor me kan doen. Ik vertel wat er aan de hand is en dat ik nogal gevaarlijk sta, en dat snel hulp geboden moet worden. De stem uit Assen gaat in de dossiermode en begint een heleboel vragen te stellen. Hoe lang is het voertuig? Hoe hoog en hoe breed? Wanneer bent u vertrokken en wanneer gaat u weer terug? Aan het eind van de vragenlijst nog een paar vragen over de lokatie. Hij wil dat ik de naam van de weg spel waar ik ben. Deze naam bestaat uit wel 20 letters, en als ik daarmee klaar ben vraagt hij naar de zijstraten. Nou die ANWBapp werkt dus ook niet, hij zou toch op zijn scherm moeten kunnen zien waar ik met deze geregistreerde telefoon ben.
Plots staan er twee motoragenten bij mij. Ik zeg tegen de ww-er dat er politie is. Oh, dan wachten we even af wat die gaan doen. Nee, er moet hulp komen zeg ik in de telefoon en tegen de agenten dat ik hulp aan het bellen ben. De agent zonder baard maakt een driehoekig gebaar. Ik pak de gevarendriehoek uit het speciale vak in de deur en hij gebaart dat hij hem wel even voor me plaatst. Wat doet de politie? Vraagt de stem van de Drentenaar. Niets zeg ik, ze vragen alleen hoe lang het duurt voor de hulp komt. Oh, dat duurt een uur tot anderhalf uur. Ik vertel het de agenten, ik zie aan hun gezichten dat ze denken: nou jij liever dan ik. Zij vragen waar we heen gaan ik zeg dat we op weg zijn naar Andelusië. De agent met de baard gebaart dat dat een mooie streek vind met heerlijk eten. Ze nemen afscheid en klimmen weer op hun motorscooter.
Er is hier geen schaduw en het warmt aardig op.
Om het wachten te doden, begin ik vast met de fietsen eraf te halen, het fietsenrek te verwijderen, het reservewiel onder de auto uit te halen, de krik en gereedschap te pakken, de auto op te krikken, het kapotte wiel er af te halen, het reservewiel te monteren, de krik weer op te ruimen, alsmede het gereedschap en ik sta net het fietsenrek weer te monteren op de trekhaak als de wegenwacht langskomt. Ik ben al klaar, zeg ik. De man zegt maar ik heb pas 11 minuten geleden de melding gekregen, en laat mij het smsje zien waaruit blijkt dat hij de waarheid spreekt. Wanneer heeft u om hulp gevraagd? Anderhalf uur geleden, en ik laat hem mijn gesprekkenlijst zien. Kan ik nog wat doen? Vraagt hij. Nee bedankt. Hij moet ook weer een vragenlijst invullen en ik heb spijt dat ik de ANWB uberhaupt gebeld heb.
Daarom zeg ik: wij maken nooit wat mee.