Sevilla

18 km voor Sevilla ligt Alcala del Rio bij een knik in de rivier. Daar is ook een dam gebouwd met een waterkrachtcentrale. We proberen hier een plekje te vinden voor de nacht. Op de kaart van de routeplanner zien we dat de weg die schuin naar links gaat bij de rivier uit komt. Wij erin. Je raad het al, de straat gaat steil omhoog en is net breed genoeg voor onze auto. Aan het eind blijkt hij weer dood te lopen, waarom verbaast mij dat niet. Grrrrr. Helemaal boven, waar het asfalt nooit is geweest, staan geen huizen meer, waardoor we een prachtig uitzicht op de bocht in de rivier hebben, zo'n 30 meter beneden ons. Of we direct omkeren of blijven voor de nacht laten we afhangen van een wandelingetje in de buurt. Je weet tenslotte nooit waar je terecht komt. De straten zien er slecht uit, maar de huizen zijn van een bijzondere schoonheid. De gevels zijn afgewerkt met keramische tegels in mooie motieven. De deuren zijn prachtig donkerhout met houtsnijwerk als van een kerkdeur. Voor de deur is bij allemaal een soort latten jalouzie gemonteerd. Alleen vast aan de bovenkant. Voor alle ramen, ook boven, is smeedijzeren traliewerk geplaatst. Ik denk meer uit traditie dan voor veiligheid. Als er hier en daar een deur openstaat, zien we een betegeld halletje met smeedijzeren hek voor een mooie deur daarachter. We wandelen door de kaseienstraatjes, en blijven zo veel mogelijk boven om niet aan het eind de heuvel weer te moeten beklimmen.

We komen op een soort dorpsplein, of schoolplein, moeilijk te zeggen, want ze zijn er een soort kermis of markt aan het opbouwen. Op de hoek is een kroeg, waarvan het terras, althans, alle tafels en stoelen over het plein zijn verspreid. De hele buurt komt hier deze, of misschien wel alle avonden, naartoe.
Het wordt steeds gezelliger en iedereen, behalve wij, gooit alles achteloos op de grond. De olijven die we bij het bier krijgen zien er niet uit. Waarschijnlijk na sluitingstijd gisteren van de grond geraapt. Toch waagt Yvonne zich er aan. Dan heb je ballen vind ik.

De volgende morgen gaan we als het licht begint te worden richting Sevilla. We zoeken een groot winkelcentrum dat altijd aan de rand van de stad ligt. Camas is zo'n dorp onder de rook van Sevilla. Om half acht rijden we daar de parkeerplaats op. De parkeerplaats is gigantisch groot en leeg. Bij de Mac werkt de wifi, dus kan ik mijn verhaal van gisteren kwijt aan mijn trouwe lezers. We ontbijten bij de auto, drinken koffie en gaan als de Carrefour open is om 9 uur naar de wc.

Als ik de hoes van de fietsen haal, zijn ze helemaal wit van al het stof dat de auto heeft opgewaaid en de hoes heeft verzameld. Eerst schoonmaken dus.
Een kaart van Sevilla hebben ze niet eens bij de Carrefour, laat staan een fietskaart.
We gaan dus even op de bonnefooi de richting, waarvan ik denk dat het centrum is, ik ken tenslotte het hele buitenland uit mijn hoofd. Zeg ik altijd.
De hoge ronde torenflat is een goed mikpunt, die is altijd overal te zien.
De autowegen die we gekomen zijn, zijn geen optie voor de fiets.
Sevilla blijkt groene tweerichtingen fietspaden te hebben. Deze voeren ons door een paar tunneltjes, over een brug zo de stad in. Soms moeten de voetgangers het trottoir delen met de fietsers.

Overal staan elektrische fietsen, een soort openbaar fietsplan, maar ik heb er weinig, of eigenlijk geen mensen op zien rijden. Wij zijn trouwens een hele bezienswaardigheid. Een oude grijze man op een stoere fiets met een witte herdershond aan de fiets vast. Erachter rijdt een vrouw met een fotocamera, die overal foto’s van maakt. Nooit hebben ze zoiets gezien. Alle chinezen vandaag en dat waren er veel, wilden met ons op de foto.

Over Sevilla zelf hoef ik het niet te hebben. Een wereldstad, we hebben genoten vanaf de fiets, vanaf de boot op de rivier en wandelend. Gek alleen hier krijg je niks te eten bij je bier. Toch nog een minpuntje.