De kust van de Algarve

We weten het al als we onder de luifel zitten te ontbijten op de camperplaats van Portimäo. Dit wordt weer een topdag. Het is warm en er staat een aangenaam windje. Gisteravond hebben we hier bij de bar/restaurant annex soepbus kennis gemaakt met Rui Carneirinho, wat lammetje betekent, vertelt hij lachend. Vooral zijn zoons vinden dat niet leuk. Hij staat koffie te drinken als Yvonne net een foldertje staat te bekijken van zijn boat trips. Hij vertelt ons hoe mooi de kust is vanaf zee, vooral de grote grotten die door wind en golven in miljoenen jaren zijn gevormd. We spreken af om morgen met hem mee te gaan voor een twee uur durende boottocht. De hond is geen probleem, zolang hij geen mensen bijt. Rui spreekt engels als Manuel uit Falty Towers.

Hij is precies op tijd bij de afgesproken kade in de haven en wij zijn de enige passagiers. Wanneer we de haven uitvaren, blijken de golven hoger dan we dachten en hij raadt ons aan een zwemvest aan te doen. Hij vaart dicht langs de kust en soms zelfs de enorme grotten in, wat ik best spannend vind bij zo een hoge zee. De golven rollen tot in de grotten en slaan woest tegen de achterwand met veel schuim. Het is een adembenemend gezicht die hoge plafonds, met soms een gat erin waar de zon als een spotlight op het water schijnt.
Heel relaxed manouvreert hij het bootje, een sigaretje rokend, in en uit de grotten, soms op een metertje van de rotswand. Dit heeft hij vaker gedaan. Terug vaart hij wat verder van de kust, zodat we een beter overzicht hebben, van de dorpjes en hotels die op de rotsen zijn gebouwd. Precies twee uur later zijn we weer op het vaste land. We nemen hartelijk afscheid van onze gezellige stuurman en gids. Obrigado Rui.

Het volgende dorp waar we heen willen is Sagres. Volgens de campergids zijn daar drie camperplaatsen. Er staan foto's bij en we kiezen degene met uitzicht op zee. Bij een Intermarche tanken we en doen nog een boodschapje. De camperplaats is inderdaad zoals op de foto, maar er staat een bord bij verboden voor campers. Jammer, maar er zijn er meer. De volgende zou zijn bij de vuurtoren op het zuidwestelijkste puntje van Europa. Daar blijkt iedereen heen te gaan, met touringcars en auto's, het is of je in Valkenburg bent. Rondom zie je zee. De rotsen zijn heel hoog. Er is een gedenkbordje van een jongen Sven Greeff uit Essen, geboren in 1973, die hier een einde aan zijn leven maakte in 2001, als waarschuwing voor iedereen die het niet meer ziet zitten.
Bij een marktkraampje koopt Yvonne een wollen poncho en had bijna ook een kurken pet voor mij gekocht. Uit gewoonte maakt zij een foto van de verkoper, die perfect engels spreekt. Verder staan er nog drie snackbars waar ze bratwurst verkopen.

We rijden terug naar het dorp voor pizza en een pilsje. De zon is bijna onder als we terugrijden naar de vuurtoren. Nu zullen de meeste mensen wel weg zijn en kunnen we een mooi plekje uitkiezen om te overnachten. Met de laagstaande zon in mijn gezicht, rijden we de 5 km weer naar het westen, door het beschermde natuurgebied.

De verrassing is groot, als blijkt dat er honderden mensen naar de vuurtoren zijn gekomen. Ze komen voor de zonsondergang. Het is moeilijk een parkeerplaats te vinden, maar het lukt. Op de rotsen heeft iedereen plaatsgenomen om de zon in de zee te zien zakken. Allemaal hebben ze een camera of telefoon in de hand, sommige op een selfiestick. Er worden zelfs opnamen gemaakt met een drone. Ik vind het schouwspel zwaar overschat en schiet in de lach als er na de zonsondergang wordt geapplaudisseerd.

Eindelijk gaat iedereen weg en blijven wij met nog vier campers over om te overnachten.