De Tour in Andorra

Odd en Katarina zijn Noorse mensen die met hun camper de tour achterna reizen. Ze hebben een tourboek dat ik al dagen aan het zoeken ben. Daar staan alle etappes in hoe ze rijden. Ze hebben allemaal Noorse vlaggetjes rondom hun camper in de grond gestoken en aan palen (skigebied) gebonden. Elke wielrenner die de berg op komt rijden, wordt luid aangemoedigd of toegejuicht. De tour de France komt hier pas over twee dagen langs maar dat maakt niet uit. Ook campers worden luidruchtig toegezwaaid. Iedereen op de berg weet dat de Noren hier zijn. Zelfs de cameraploeg van de Andoraanse televisie komt ze interviewen. Daar trekken ze natuurlijk wel hun Noorse T-shirts voor aan..Wij staan een stuk verder beneden op een veld met een heleboel campers, maar na de ontmoeting met hen besluiten we bij ze te gaan staan. Ik ga de camper ophalen terwijl Yvonne een biertje van ze krijgt. Ze zorgen met z'n drieën ervoor dat er niemand anders komt staan. De rest van de middag wisselen we bier en lekkernijen uit. Noren kunnen het altijd goed vinden met Nederlanders, dat blijkt maar weer. Als ik me voorstel als Kees, komt direct de vraag: toch niet Kees Verkerk? Die blijkt bij hun in de buurt te wonen. Lastige vragen stelt Katarina, zoals waarom is jullie vlag niet oranje? Bij sportwedstrijden zijn de Nederlanders helemaal oranje. Geef daar maar eens antwoord op. Ik probeer het nog met de vlag van Italië, terwijl de sporters azuri worden genoemd naar de azuurblauwe kleur van de middelandse zee.

De cameraman van de televisie van Andorra maakt nog wat sfeerplaatjes vanaf een laag standpunt, wat Vita doet besluiten hem in zijn gezicht te gaan likken, waarom komt hij anders op ooghoogte met haar. De magere cameraman met het rastahaar kan er wel om lachen.

De zaterdag is de dag die vooraf gaat aan de touretappe naar het skigebied Andorra Arcalis. We staan op 1815m meter hoogte, 7 km van de finish. Er is nog plek voor wat campers, maar die zullen snel worden opgevuld. De hemel is strakblauw en er is geen sneeuw op deze toppen te zien.

Een bestelautootje komt toeterend omhoog rijden. De bakker. Twee vrouwen in een witte jurk stappen uit om de camperaars van stokbrood of Amstelbier te voorzien. Even later komt nog een autootje naar boven van de gemeente. Op elke sneeuwpaal worden een zwarte en een gele vuilniszak opgehangen.

Amateur wielrenners komen de berg op. Het worden er steeds meer. Ze worden allemaal aangemoedigd door Yvonne en/of de Noren, waar ze allemaal voor bedanken, sommige met alleen een glimlach. Een jongen van een jaar of zestien, die er qua outfit alles aan gedaan heeft, een strak Lampre tenue om zijn iets te dikke lichaam, lichtgevende helm en schoenen, een mooie gele racefiets, loopt naast zijn fiets naar boven. Ook hij krijgt aanmoedigingen, maar loopt beschaamd zonder te kijken door.

De dag gaat snel voorbij met de Noren als gezelschap. Vita is helemaal thuis bij hen. Als Odd nog wat vlaggen op gaat hangen verder op de berg, loopt zij zenuwachtig heen en weer te piepen. Ze houdt er niet van als de groep te ver uit elkaar gaat. Van drie shirts fabriceer ik een Nederlandse vlag voor op de motorkap. In de middag gaat Katarina een stukje de berg op fietsen. Odd verteld dat het een hele prestatie is van haar, omdat ze pas een zware operatie heeft gehad, waarbij alles is weggehaald wat aangetast was door kanker. We eten gezamelijk en brengen de avond drinkend en pratend door. Katarina moet lachen om de naam Vita, in het Noors is het the bad word for this, en ze wijst op haar kruis. Morgen is de dag van de etappe. Wij zijn er klaar voor.

Zondag is het al vroeg warm op de berg. Wederom geen wolkje te bekennen. Net als vannacht toen er een prachtige sterrenhemel was te zien. De berg is afgesloten voor verkeer, maar de vrachtwagens en auto’s van de tour rijden de hele nacht en morgen de berg op. Veel fietsers en wandelaars die vandaag de berg opgaan voor een plekje bij de finish.

Uit een auto wordt een zakje Haribo naar ons gegooid. De eerste. Een t-shirtverkoper komt langs met goedkope gele shirtjes met zwarte opdruk. 20 euro wil hij ervoor hebben. Volgens mij vier keer te veel.

Odd start een generator op, want hij gaat wafels bakken op een elektrisch wafelijzer van Tefal. Hij heeft een Noorse reportageploeg beloofd, dat als ze langs komen, hij wafels voor ze heeft. Ze waren de vorige keer op toen ze bij hem stopten. Eerst bakken ze de wafels voor ons en henzelf, met room en aardbeienjam uit zijn eigen tuin. Smullen. Als er een heleboel Tour auto’s langskomen, stopt er een bij Odd. De chauffeur krijgt gelijk een stapeltje wafels naar binnen geschoven.

Het is zo ver, boven ons verschijnt een gele helicopter. Een groepje jonge renners, kinderen nog, komt de berg op en reageren verlegen op de aanmoedigingen van de Noren, die met koeienbellen staan te rinkelen onderwijl heya heya heya roepend.
De eerste motoren met zwaailichten komen eraan. De reclamecaravaan. Op onze bocht is het niet druk, dus worden we rijkelijk met reclamerommel volgesmeten. Ze raken me zelfs als ik foto’s staat te maken. Een wagen van Vittel heeft een waterspuit om het publiek af te koelen. Een goed idee.
De wagens hebben allemaal muziek aan boord, als ik daarop meedans krijg ik van de meiden bovenop de wagen een high five. Yvonne vangt een boodschappentas, waar we alle rommel in doen. Hij zit helemaal vol.

Het wachten is op de renners. De helicopters kondigen de kopgroep aan. Bijna mis ik de koploper nog, omdat ik nodig moet van het bier. De straat is nat, want er was net een hagelbuitje. Als de kopgroep passeert barst er een enorme bui los. We schuilen onder de luifel van Odd. Aan de overkant staat een gezin van drie mensen. Yvonne biedt ze de parasols aan die we van Carrefour hebben gescoord. Het wordt nat en koud op de berg. De achtervogers komen eraan. Froome zit in een klein groepje met een aardige achterstand. Peter Sagan, de wereldkampioen zit in zijn eentje daar weer achter. Laurens ten Dam rijdt ook alleen en is de enige die kan lachen om de koeienbellen. Het kan bijna niet, maar het gaat nog harder regenen als twee grote groepen met tien minuten tussentijd aan komen stoempfen, fietsen kan je dit niet noemen. Verder kan ik niets volgen want vandaag heeft mijn telefoon geen bereik, laat staan internet.

Daarna gaat alles snel. Alle auto’s die de hele dag naar boven gingen, komen nu allemaal naar beneden. Ook alle fietsers en voetgangers. De meeste als verzopen katten. De tourwagens moeten zonodig iedereen luid toeterend inhalen, wat tot gevaarlijke situaties leidt op de natte weg.

Onze Noorse vrienden hebben alles nat ingepakt, want ze hebben ergens afgesproken en gaan daarna naar de Mont Ventoux. De Tour komt daar donderdag. Ik beloof ze morgen te bellen om te zeggen wat wij doen en of ze een plekje vrij moeten houden. Ik heb te veel biertjes op, dus wij blijven nog een nachtje staan. Met veel geknuffel nemen we afscheid. Ook Vita geeft ze nog een likje mee.

De agent aan de overkant staat er nog als het donker wordt, maar wil geen versnapering of even binnen zitten. Hij zal wel een keer afgelost zijn maar dat heb ik niet gezien.