Nieuwe vrienden

Het afzakken naar het zuiden gaat van een leien dakje. We zijn al bijna in Benidorm.
Tussen de vele kilometers die we maken, nemen we tijd om op een terrasje tapas te eten, mooie jachten te bekijken, prachtige steden te verkennen, zoals Valencia en Peniscola (whats in a name). Of we maken een boottochtje van drie kwartier op een meer om vogels te spotten. Ik heb alleen maar eenden gezien en een reiger, maar de spaanse schipper, die zo te zien gestopt was met roken, want hij stak de verfrommelde sigaar in zijn mond niet aan, of hij had geen vuur, had hele verhalen over alle dieren die we zouden kunnen zien. Jammer dat ik het niet kon verstaan. Aan de geplastificeerde folders te zien hebben we een hoop gemist. Maar het was aangenaam op het water bij 27 graden en geen wind.

De wegen zijn zo anders dan in Frankrijk, soms een schitterende bergweg met prachtige uitzichten. Overigens bijna nooit een gelegenheid om te parkeren, zodat je er van kan genieten. Maar vaak ook een saaie weg door plastic tuinbouw en elk zijweggetje is afgesloten met een ketting. De camperaars voor ons hebben kennelijk een hoop verziekt. Op de boulevards mag je nergens meer staan met een camper.
Sommige wegen zijn voor de prostituaria. De meisjes zitten op een tuinstoeltje langs de kant van de weg. Ik zou er verkeerstechnisch niet durven stoppen, er is niet eens een berm.

Soms staan we in een stadje bij een park, maar ook af en toe op een camping voor de nacht.
Op de campings staan zonder uitzondering alleen maar Nederlanders. Maar vandaag is het anders. We zijn neergestreken op een dure camping aan de boulevard van Altea.
De receptioniste is een Spaanse die Nederlands spreekt. Ze wil beide paspoorten zien en zadelt ons op met heel veel regels. We blijven maar 1 nacht, zeg ik. Zal ik maar gelijk betalen? Neen, morgenochtend voor 12 uur moet u betalen. Als u na 12 uur betaald, komt er een dag bij. Hier is een plattegrond, zegt ze, zoek een plaats uit en kom mij dat zeggen. De lichtblauwe nummers zijn nog beschikbaar. Op de kaart ziet nummer 70 er goed uit, vlakbij het sanitairgebouw voor de hoge nood. Helaas zijn de plekken niet allemaal meer vrij, vooral Fransen nemen het niet zo nauw met de regels. We rijden dus maar verder en vinden een grote plek aan het eind van het pad.
Naast ons in de hoek staan Belgen aan het kenteken te zien, tegenover ons Zwitsers, daarnaast Duitsers en de rest van de camping wordt bewoond door Nederlanders.
Bij de Fiat Posle van de Belgen staan hondenbakjes. In de garage zien we een bench, er is niemand te zien, we nemen aan dat ze naar het strand zijn.
Na het eten maak ik de fietsen klaar voor een ritje over de lange boulevard, die een fietspad heeft. Het begint te schemeren en de temperatuur is heerlijk zonder zon.
Ideaal voor Vita die het grootste deel van de dag in haar mandje heeft liggen hijgen. Het fietspad is niet zoals in Nederland. Soms is het ook een voetpad aan de tekening op het wegdek te zien, en soms houd het ook ineens op bij een hoge stoeprand om vervolgens even verderop weer een smal fietspad te zijn in een andere kleur en 2 rijrichtingen.
De maan komt op uit zee als een enorme rode bal.

De Belgen naast ons blijken 2 honden te hebben, een grote bordercollie en een australische herder.
Als ze Vita in de gaten krijgen, barst er een enorm lawaai los. We zijn bang dat het knokken wordt. De man, we zullen hem Sjef noemen, laat de herder los en zegt: ja deze vecht niet he. Ik laat gauw Vita los en hoop het beste. De bordercollie komt er ook bij. Vita begint beide honden af te likken of ze ervoor betaald heeft, draait rondjes en daagt ze uit, rent ze achterna om vervolgens weer te tongzoenen met ze. Wat een slet. De Belgische honden krijgen hun brokjes in de bench die over de volle breedte van de camper in de garage is geplaatst. Daar zitten ze ook tijdens het rijden.
Ik ben Vita kwijt. Blijkt ze in de bench aan allebei de bakken met brokken te zijn begonnen. Met geen mogelijkheid krijg ik haar eruit, omdat de bench 2 meter diep is en de opening op een hond is berekend. Ja het mocht van hun, lijkt ze te zeggen. Ze komt er pas uit, als beide bakken leeg zijn. De Belgische honden vinden alles goed wat Vita doet. Dat is nog eens vriendschap.