Córdoba

Het was pikkedonker gisteravond op de weg naar Córdoba. Te vermoeiend om te rijden, ook zonder verkeer. We stoppen bij een wegrestaurant met benzinepomp. De benzinepomp is al dicht, maar het restaurant open. Er staan twee vrachtwagens en een paar bestelauto's. We besluiten nog een drankje te kopen en lopen met Vita naar binnen. Ze wordt direct vertroeteld door chauffeurs en barmeisje. We bestellen bier en oma komt ons naar goed Andalusisch gebruik een bordje eten brengen, dit keer lamsvlees met vier stukjes brood. Dat vinden wij heerlijk hier, als je een biertje bestelt werd in Catalonie een schaaltje met een paar olijven geserveerd, nou ja; op tafel gekwakt. Hier krijg je een paar kippevleugeltjes met hele dunne frietjes, zoals vanmiddag, of gele rijst met vlees en champions. Altijd op een bordje met twee vorkjes en servetjes. En het kost maar 1 euro 20 per glas. Als je drie euro geeft, roepen ze nog van achter het gebouw Gracias.

We worden wakker om 7 uur en oma heeft het restaurant alweer geopend. We komen binnen voor ontbijt en toilet en oma begint direct: Perro no! Ze heeft Vita kennelijk niet gezien gisteravond. Dan moet ze maar even in de auto wachten, ze is al uitgelaten. We eten tortilla's en koffie americano, en ik krijg het wachtwoord van de wifi zodat ik het verhaal Granada kan versturen dat ik gisteravond nog heb zitten tikken op mijn tablet.

Op weg naar Córdoba zie ik een bruin touristische atractiebordje Guevas del Masquerilados, of zoiets. Er staat een tekening bij van water met bomen. Precies waarvoor we onderweg wel willen stoppen of omrijden. We slaan het weggetje in en bevinden ons wederom op een weg van 8 km, dit keer naar boven.
Al snel klimmen we naar 1000m door een dorpje van witte huisjes. Even later zien we dit dorpje in de diepte liggen. Halverwege is er een uitkijkpunt, een Mirador, met een balkon met trapjes. Zelfs Yvonne krijgt hier hoogtevrees. We gaan verder met een steiging van 10% op een steeds smaller wordende weg, waar je een paar wielrenners tegenkomt.

Boven is een Ecomuseum. Ik lees op een bord dat Guevas del Masquerilados of zoiets vleermuizengrot betekend. De grot is honderd meter hoger dan het museum, en de auto dient hier geparkeerd te worden. Bij de grot is het hek dicht, op slot. Geen uitleg of openingstijden.
We dalen weer af. We groeten de wandelaars die niet weten hoe steil en hoe lang nog, en ook niet weten dat de grot niet betreden kan worden.
We komen weer in het witte dorp. De navigatie stuurt ons een steil straatje in. Ik moet even wachten tot de vrouw die er loopt een huis is binnen gegaan, een aanloopje en hup.... een hek op de weg. Twee vrouwen met een emmer witte verf en een kwast die een muurtje staan te verven zeggen dat ik terug moet. Hoe dan? Vraag ik. Ze weten het niet, maar net als de ME bij de bekerfinale zijn ze onverbiddelijk. Terug.
Ik draai achteruit een zijstraatje in dat ook weer omhoog loopt en bid dat ik niet klem komt te zitten. Mijn gebed wordt verhoord. Met een halve centimeter speling kan ik de bocht naar rechts maken en ik ben door, net als je in een zwembad gaat en de kou wel mee valt.

Córdoba, wat een stad. Er is een camperplaats vlakbij het oude centrum. De place to be. Je moet per minuut betalen, met een maximum van 17 euro 55 per dag. Bij navraag is een dag 24 uur, dus we mogen blijven slapen. We parkeren de camper in de schaduw en gaan de stad in. Eerst een terrasje voor bier en lunch. Het blijkt dat als je daar eet, je 2 uur gratis parkeren krijgt. Mooi meegenomen. Op naar de moskee. In de sinaasappeltuin wachten we omstebeurt met Vita tot de ander de Mezquita bezocht heeft. Wat een geweldig gebouw! Nooit zoiets gezien. Een katholieke kerk in het midden van een moskee gebouwd, je weet niet wat je ziet.

Zwaar onder de indruk struinen we door de smalle straatjes met winkeltjes en natuurlijk tapasbars. Yvonne wordt verleid door een serveerster met het aanbod van vlees en wijn voor twee personen, 25 euro. Perro no problem. Dat horen wij niet vaak.
In de smalle straten staan rijtuigen met paard voor een ritje. Vita is doodsbang voor de paarden. Ja op het strand heeft ze een grote bek tegen ze, omdat ze toch sneller is. Maar nu zit ze aan de lijn, thats differend koek. Ze weet niet hoe snel ze moet passeren.
Terug bij de camper wordt me te verstaan gegeven dat dit niet de manier is om een camper neer te zetten. Oh nee? Hij staat anders wel lekker de hele dag in de schaduw.
Ik volg de aanwijzingen op hoe wel te parkeren, en de duitser en de nederlander naast mij volgen mijn voorbeeld. We zetten tafels en stoelen buiten, wordt het toch nog gezellig. Na een uur komt de man terug. Dat mag niet he, dat is camperen. Als de politie komt... en hij maakt een schrijfgebaar. Oke wij het meubilair weer opgeruimd.

Het is over achten, etenstijd en we gaan naar de Argentijnse tent die ons van alles beloofde vanmiddag. Het is niet druk, een paar Amerikanen, een stel Indiërs, een Spaanse met een diep decolleté bij de ingang en wij. Als we niet hadden geweten dat Vita welkom was hadden we hier niet binnen gestapt.
De serveerster herkent ons direct en herhaalt wat ze Yvonne beloofd heeft. Ze wijst ons een tafeltje bij de grill waar een penetrante brandlucht van af komt. Als ik dit maar volhoud met mijn astma.

We krijgen een fles wijn, Yvonne bestelt nog een fles water, een salade, bruin gebrand brood. Als de maaltijd geserveerd wordt smullen we er op los. Het vlees smelt in de mond. Als dessert bestellen we nog koffie, pannekoeken, en gebak met likeur uit Córdoba. Heerlijk gegeten, mijn broeksknoop heeft het moeilijk.
De rekening is natuurlijk 2x zo hoog, maar ik geef haar een flinke fooi. Ik ga naar buiten waar ze Vita nog probeert te laten drinken uit een asbak vol water. Vita mist Yvonne dus drinkt niet. Als Yvonne uit de wc komt wordt ze hartelijk omhelsd.