Weer een Touretappe

De quartoze juliet, de dag van de revolutie, de bestorming van de Bastille, ruim 200 jaar geleden, wordt bijna altijd groots gevierd in Frankrijk. Wij vieren het feest mee in Gap. Onwetend van wat er in Nice gebeurd deze avond. Op een plein vol terrassen strijken we neer om aan de drank te gaan. De camper staat op een parkeerplaats met nog meer campers. Voornamelijk Fransen, een belg en wij.
Om tien uur een enorme knal. Mijn broekspijpen wapperen van de luchtdruk. Een aanslag? Nee, het vuurwerk is begonnen. Een paar straten verderop kunnen we de fireworks aanschouwen. Het is groots en duurt best lang, zeker een uur. Yvonne heeft constant foto's gemaakt, waarom weet ik nooit, vraag ik ook niet meer.

De volgende dag gaan we al vroeg op pad. We rijden de route Napoleon. Door de snelweg wordt deze steeds fijner om te rijden. We komen langs diverse meren en stoppen bij allemaal om Vita te laten zwemmen en even pauze te houden. Soms rijden we er even voor om.
Katarina's hoofd verschijnt op het scherm van mijn telefoon. Ze hebben een plaatsje voor ons bij de finish in Culoz. Ze sms't de coördinaten, zodat wij ze kunnen vinden. Makkelijker kunnen we het niet krijgen.
Wanneer we op het veld achter de gemeentewerken aankomen, worden we scheef aangekeken door mensen die daar ook hadden willen staan, maar er stonden allemaal Noorse vlaggetjes.
Katarina is al een beetje tipsie van de wijn die je hier kan proeven. Je koopt een glas voor vijf euro en daarna kan je alle wijnen proeven uit de streek. En dat zijn er veel. Als je niet zegt een klein beetje, wordt je glas half gevuld. Voor Noren is dit heaven. Vooral de witte en roze Champagne fietsten er geweldig in. We eten samen buiten, ondanks de harde wind. Maar koffie drinken we binnen, er is een grens.
We wandelen met Vita later naar het dorp. We zien de tribune voor morgen vlak om de hoek bij ons. Bij de Intermarche en op andere plaatsen, staat een rijtje Dixy's, portable wc's. Ze zijn afgesloten met een roodwit tape. We moeten nodig, dus maken we er een open. Deze is heel schoon, ruikt lekker en er is zelfs wc-papier, komt dat even goed uit.

Ik wordt wakker van het tikken van de koelkast. Als de vlam uitgaat wil hij hem automatisch aansteken met de piezo-ontsteker, dat is het tiktiktiktiktiktik geluid.
Ik vermoed dat het gas op is. Toch gaat hij steeds weer aan.
Smorgens gaat het alarm af van de koelkast. Hij wil niet meer aan. Het gas is echt op. Ik ga op internet kijken waar een lpg pomp is. Na veel ergernis over de werking van de site, vind ik er een 30 km naar het oosten. We maken Odd wakker om te zeggen dat we gas gaan halen, want als we stilstaan en geen 220V hebben werkt de koelkast alleen op gas. En we kunnen geen koffie maken. Onder het rijden werkt hij op de accu.
De weg naar Rumilly voert volgens de Garmin over de berg. De weg is smal met veel haarspeldbochten en voert door het bos omhoog. Een aantal wielrenners zijn al op weg naar boven. Als we eindelijk afdalen, komen we een aantal landbouwvoertuigen tegen. Om deze te passeren valt niet mee hier. Het lukt maar ternauwernood.
We tanken, kopen brood en zetten koffie voor we weer terugrijden. Odd heeft mijn fietsdrager voor onze plek gezet, zodat niemand anders daar gaat staan. Ook onze fietsen en stoelen hebben we daar gelaten.
De terugrit doen we op de Mercedesnavigator. Ook 30 km, maar niet over de berg maar er omheen. Veel sneller. Bij de toerit naar het veld zijn ze al bezig dranghekken uit te laden. De mensen die op het weggetje lopen roepen allemaal vol, complet geen plaats meer hier. Wij glimlachen en rijden naar onze plek, waar Odd de weg vrijmaakt. Achter ons wordt de weg afgezet met dranghekken.

In het centrum van Culoz zijn allemaal activiteiten, er wordt een omelet van 16000 eieren gebakken, en voor een euro krijg je een bord vol. Bijzonder smakelijk mag ik wel zeggen. Er wordt nog van alles op straat verkocht, zoals 20 meter taart, 20 meter frommage, halve meter pizza's, er is weer het wijnproeven, (Odd en Katrina hebben hun glas nog van gisteren), linedansen, shirtverkopen en er zijn veel standjes met honing. Vanavond is er een optreden van Michael Jones met de groep Nobody is perfect. Ben benieuwd.
Dat is het voordeel van in een stadje zitten in plaats van op een berghelling.

De avond voor de etappe is het echt feest in de stad. De overdekte tafels zijn vol met mensen die met een bordje kip en een glas wijn zitten. Het is een lopend buffet en er staan nog lange rijen mensen te wachten op eten of een zitplaats. Sommige mensen gooien grote stukken kip weg, dus ik heb de grootste moeite Vita er van af te houden in de vuilnisbakken te springen. Naast het eetgedeelte is een openluchtpodium gebouwd, waar de band Nobodys Perfect speelt. Die naam is de grootste understatement off the year. De dikke zangeres heeft niets in haar voordeel, ze ziet er niet uit in haar legging maat 60 bovendien kan ze niet zingen. Ze kent de tekst niet en de maat niet en heeft geen stem. Ze wordt dan ook constant door Vita's gehuil en geblaf overstemt. Ze heeft waarschijnlijk een gehoorapparaat, want ze reageerd er niet op. De rest van de band zou beter naar elkaar kunnen luisteren, want ik had het idee dat ze allemaal wat anders speelden.
Als we teruglopen naar de camper, is de berm over de volle kilometer lengte gevuld met vrachtauto's van de Tour. Ook de campers die ondanks de borden verboden te parkeren in de berm zijn gaan staan, hebben nu een grote truc voor hun neus. We jubelen al een beetje van opwinding, morgen de Tour van heel dichtbij.

Als we de volgende morgen om acht uur met de klapstoelen, parasols en koffie en broodjes naar de weg lopen, is aan het eind van de straat nog een tribune gebouwd. Wij nemen ernaast plaats. Het bord 50m wordt naast ons gemonteerd. Aan de overkant is een groot tv-scherm opgehangen, zodat we de etappe ook live kunnen volgen. Odd is de rest van de morgen bezig vlaggen op te hangen. Sommige krijgen geen goedkeuring van de tourmanager, die steeds komt kijken of er geen reclame wordt afgedekt, of iets uitsteekt over de baan. Met een grijns doet Odd net of hij niet weet wat de bedoeling is. Hij knoopt een Noorse vlag voor de ingang van de speciale tribune. Als de tribunebewaker komt durft hij hem er niet af te halen, maar herkent de Noorse kleuren bij Odd en spreekt hem aan. Odd wil niet steeds flauw doen en zoekt een andere plek voor zijn vlag. Na de koffie komt het bier te voorschijn en de reclamemeisjes en jongens voorzien ons van koude waterflesjes, kippenboutjes, worstjes, petjes en snoep. Een camaraman van de Australisch televisie komt op de Noren af voor wat sfeerbeelden. Als hij Vita ziet neemt hij een close-up van haar tussen de Noorse vlaggetjes.
Het meest succes heeft het meisje met de drukspuit, die om de paar minuten komt langsrijden om iedereen nat te sprayen. Het is erg warm en Vita ligt onder een parasol en krijgt steeds ook een flesje koud water in haar bak. De race kan haar gestolen worden en ze slaapt, ondanks de herrie als er renners langskomen, lekker door.
Door het scherm aan de overkant, kunnen we de race goed volgen
Yvonne maakt een wereldfoto van de sprintende renners. Je ziet dat de Colombiaan de Pool verschalkt.

Na de race gaat iedereen weer terug voor de maaltijd. Yvonne heeft rijst met kip gemaakt, Katrina de salade en Odd grillt de worstjes. Ik ga even met de buren praten over de rit van vandaag. Twee Brabanders, die de vrouwen hebben thuisgelaten, maar daar geen goed gevoel over hebben. We moeten het niet te veel naar ons zin hebben, anders mogen we niet meer weg, zegt de magere.
Vita komt aanlopen met een stok, die ze uit de bosjes heeft getrokken. Ik gooi hem ver het hoge gras in en Vita rent er sierlijk, hoogspringend achteraan. De zon is inmiddlels achter de Grand Colombier verdwenen. Ze wordt bewonderd door de mannen. Een zegt: wat een prechtige hond is dah, hoe oud is die? Vijf jaar antwoord ik met een grijns. Ze komt weer terug voor een spelletje pak de stok dan als je kan, haar favoriete spel. Ik loop naar de tafel die al gedekt is door Odd en Katrina.
Vita komt aanlopen voor een aai van Katrina, die ze genietend in ontvangst neemt. Ze neemt nog twee stappen, draait zich om en met een vreemde blik in haar ogen tilt ze haar rechter voorpoot op en valt met een jankgeluid om. Twee stuiptrekkingen en ze is stil. Yvonne slaakt een gil en beide hurken bij haar neer Yvonne probeert huilend lucht in haar te blazen en ik duw ritmisch op haar ribbenkast om het hart weer op gang te krijgen, ik verwacht dat ze elk ogenblik weer bijkomt, maar ik voel haar koud worden onder mijn handen. Tegen beter weten in gaan we nog een tijdje door, maar het ongeloof wordt besef dat het niet meer goedkomt. Zo'n sterke gezonde jonge lieve speelse hond, wie verwacht dat nou.

Mijn keel is dichtgeschroefd van emotie. Ik weet echt niet meer wat te doen. Odd, een oud politieman, weet precies wat nodig is in nare situaties, hij komt met een grondzeil aanlopen, om onder Vita te leggen die nu in het grind ligt. We kunnen haar na nog een tijdje geaaid te hebben ook afdekken voor vliegen en nieuwsgierige buren.
Katrina die ook huilt, vermant zich en gaat na ons lang geknuffeld te hebben iemand zoeken, die frans kent om iemand te bellen om te vragen wat te doen. Ze vraagt aan de Brabanders does any off you speak france? Yes, zegt de dikke, wah moeter gebeuruh? Als Katrina het uitgelegd heeft pakt hij zijn telefoon en belt de politie. Als er opgenomen wordt zegt hij: Do you understand english?
Even later komt hij bij mij langs. Ik zit verdoofd in mijn stoel. He baas, ik heb ze gebeld, ze komen eraan, maar wel naar de rotonde. De vrouwen staan er nu om ze op te vangen. Ja die hond van mij neem ik nooit mee, die is al dertien. Sterkte heh.

Na een tijdje komt een personenauto en een reddingsbusje van de brandweer met zwaailichten het terrein op rijden. Odd houdt ze aan. Een jonge brandweervrouw kent goed engels en regelt dat er iemand van de gemeente komt om haar op te halen. Als ik nog vragen mocht hebben, of iets vertaald moet hebben, kan ik haar bellen. Ze zet haar naam en telefoonnummer in mijn telefoon. Ze blijkt ook Katrina te heten, ik kan niet praten, alleen maar knikken.
Een uur later komt ze in haar eigen auto en burgerkleren terug. Achter haar rijdt een autootje van de gemeente. Dat is dezelfde als die ik aangesproken heb zegt Odd, maar ze snapten niets van wat ik zei, of widen me niet begrijpen. De chauffeur pakt met zijn maatje het grondzeil en leggen het zachtjes in de bestelauto, die vol ligt met piketpaaltjes. Yvonne wil dat ze op haar eigen kussen ligt, maar dat is kennelijk te veel gevraagd. We krijgen wel nog de tijd om afscheid van haar te nemen, voor ze de deuren dicht doen en wegrijden. Lekker afscheid.

Odd en Katrina, die zelf ook behoorlijk verslagen zijn, proberen ons de rest van de avond te troosten. We hebben zelfs nog gelachen om die Brabanders. Engels ken ik zelf veel beter, zegt Katrina, die jaren in Denver Collorado heeft gewoont en ski-instrukteur was daar. Toch wordt het tijd om naar bed te gaan. Odd en ik kijken nog een tijdje naar de sterren en drinken nog een biertje. Voor een Noor is het behoorlijk raar om een man te knuffelen, maar met mij doet hij het graag.
Slapen is er niet bij, tenminste nauwelijks. Elke keer draait het filmpje in mijn hoofd, dat ik Vita zie omvallen en stuiptrekken. Afschuwelijk.

De volgende dag, ontbijten we gezamelijk tussen onze campers in. We hebben alle vier een rotnacht gehad en zwijgend eten we de heerlijke gerechten die we samen hebben gekocht. We ruimen op en nemen afscheid. Yvonne legt nog een bloem op de plek waar Vita neerviel. Huilend gaat ieder zijn weg. Als ik aan Vita denk, barst ik steeds in snikken uit. We besluiten uiteidelijk langzaam huiswaarts te gaan. We rijden weer over prachtige wegen naar de Limousin. Maar we kunnen er nu nauwelijks van genieten.