Spoken

Vandaag rijden we van Córdoba naar Sevilla. Een reisdag dus.

Eerst naar de Carrefour voor brood, wifi en wc. We drinken een bakkie koffie met wat lekkers en besluiten niet de snelweg te nemen, maar langs de rivier te rijden, zoals we altijd in Frankrijk doen. We gaan ook proberen wat stuwmeren te bezoeken, er zullen er verschillende zijn onderweg.
Langs de rivier rijden lukt wel, alleen is de rivier nauwelijks te zien. Een keer rijden we een dorpje in, wat volgens de kaart aan de rivier ligt. We rijden tot het eind van het dorp waar een kerk staat en een ruïne. Een grindpad naar beneden zou naar de rivier leiden, maar de oevers zijn door de dichte begroeiing niet te bereiken. Terug bij de auto die op het kerkplein staat, horen we een keihard geratel. We denken aan een specht, maar het blijkt het geklepper van een ooievaarspaar in de kerktoren. Later zullen we nog een paar bemande ooievaarsnesten zien.

Stuwmeren blijken nog moeilijker te benaderen in deze streek. Ze liggen zonder uitzondering in een natuurpark en er gaan geen wegen naartoe. Op de Garmin had ik als bestemming het midden van een meer aangegeven en we gingen op weg. Zeer benieuwd.

We reden op een prachtige weg en ik fantaseerde dat ik op de motor zat. De weg slingerde door het natuurgebied op een heerlijke manier. Geen oneffenheidje in het wegdek. We moesten linksaf naar een dorpje 5km verderop. Het valt mij op dat aan beide zijden van de weg een hek staat en daarachter op 5 meter afstand nog een hek. Daarachter alleen olijfbomen en er grazen wat koeien en schapen. Nog 1km te gaan tot het dorp zegt een bord. Niets daarvan zegt een hek dat over de weg geplaatst is. Tot hier en niet verder. 4km weer terug. We proberen het wel een eindje verderop. Mooi niet. Volgens de kaart, moeten we op deze weg het meer kruisen, we komen over een brug, zien een klein watertje, geen meer. We zoeken een plaatsje om te eten en terwijl Yvonne de macaronischotel maakt, zie ik achter de auto het meer liggen.

In een dorpje zien we een bordje camping San Fernando. Geen gek idee. Kunnen we douchen en een wasje draaien, we raken al een beetje opgewonden van het idee om lekker in de luie stoelen te liggen met een halve liter bier. De richting weten we, maar de camping is moeilijk te vinden. Na een paar keer uit een doodlopende straat te hebben moeten manouvreren, waarom geven ze dat niet aan in Spanje? Vraag ik een local de weg naar de camping. Het enige wat ik oppik uit zijn Spaanse geratel, wat niet ophoud, is primero carretta eerste straat links, dat links was zijn handgebaar. Ik heb 2 mogelijkheden. Voor de brug of na de brug. Eerst maar voor de brug. Steil omhoog onder een heel hoog spoorviaduct gaat de weg naar links. Over de railing in de bocht zien we een stuwdam. Voor ons duikt een hek op wat wel eens een camping geweest zou kunnen zijn. De gebouwen zijn kapot, zonder ramen en wat eens de receptie was ligt er treurig bij. Het hek zit op slot, maar naast de muur is een opening in het hekwerk waar ik wel doorheen kan met de auto.

We rijden over de spookcamping, langs de kapotte sanitairsgebouwen en de overwoekerde tent en caravanplaatsen. Hier en daar nog een stenen vuurplaats en een put. Het terrein is groot en glooiend met veel bomen, en wij denken dat het best een mooie camping was. We willen hier toch niet overnachten, te eng vind Yvonne.

Vita is gaan rondneuzen, en duikt weer op ze likt haar lippen af. Bij een sanitairgebouw woont een kat, gelukkig heeft Vita hem niet gezien. We horen een pauw en een haan. Yvonne hoort een uil en gaat met de camera op zoek. Prettige wedstrijd Yvon, denk ik. Als ze even later terugkomt laat ze me het resultaat zien. Ja er was wel tegenlicht, maar de uil is duidelijk in beeld.