Wakker worden in Le Vigan

Het is nog donker als Yvonne opstaat, ze moet nodig en de bakker naast ons gaat om half zeven open had ze gisteravond op de winkeldeur gezien. Hoe laat is het dan? vraag ik. Kwart over zes. Kom je er weer terug in? Nee, moet ik me weer uitkleden. Ik draai me nog een keer om. Omdat het nationaal park de chevenne naast de deur ligt, besluiten we eerst naar het westen te rijden door de prachtige natuur om later af te zakken naar het zuiden. Op de borden lezen we dat Millau nog 56km is. Wij gaan eerst naar het noordwesten, naar Meyrueis, dan naar St Enemie, en dan via de Gorge du Tarn naar Millau. Een prachtige rit. De weg is helemaal van ons alleen. Jammer dat het af en toe regent, maar wel lekker weer om te rijden. Op het buroblad van mijn smartphone, zie ik dat het in Den Haag 24 graden is en zonnig. Waar wij zijn is het tijdens regenbuien 8 graden en donker bewolkt. In St Enemie stoppen we op het parkeerterrein waar we in 1998 de Quartoze Juliet hebben gevierd. De Tarn kolkt nu over de buitenste parkeervakken, toen was daar het feest met muziek, lampionnen op de langsvarende kanoos en vuurwerk. Egon weet dat nog wel. In La Malene stoppen we om de nacht door te brengen bij het toeristenbureau. De openbare wc blijft de hele nacht open, tot plezier van Yvonne. Het gaat steeds harder regenen, maar smorgens is het droog en vervolgen we onze weg naar het zuiden, naar de Middelandse zee. Als we in Millau zijn zie ik op de teller dat we 125km hebben gereden. Serieus omweggetje gemaakt dus.