Granada

We waren de enige op de parkeerplaats bij het restaurant aan het meer gisteravond. Als we opstaan staat er een autootje naast ons, waarin iemand in slaapt. Schuin achter ons hebben twee engelse meiden met een Fiat Panda een tentje opgezet onder de bomen. Ze hebben suprisely well geslapen, zeggen ze tegen Yvonne die Vita uitlaat. Wanneer de man in de rode onderbroek, die hier gisteren in de kofferbak van zijn auto lag te zonnen, weer terugkomt is het voor ons tijd om weer op te stappen.

We tikken de dichtsbijzijnde kruidenier in. 2,3 km ZW. Gaan dus. Maar als we op het enige weggetje terugrijden van het meer, is het ineens 16 km. Zeker hemelsbreed denk ik nog. Het is een schitterende weg en we zijn weer alleen. We stoppen bij de stuwdam om het uitzicht te bewonderen. We vinden de supermercado in een hoog bergdorp, maar deze is dicht. Zo te zien al lange tijd.
We zien wel, denken we. De ijskast is vol (bier) en we hebben nog crackers.
We zien een bordje Playa aan de noordkant van het meer. We slaan het prachtig geasfalteerde weggetje in en rijden de 8 km met plezier naar beneden. We zijn weer helemaal alleen. Een grote parkeerplaats links van de rotonde, rechts een weggetje met grind door het bos. In het diepblauwe water ligt een drijvende plastic steiger, waar Yvonne de rest van de dag op ligt te zonnen. Vita is de hele dag met takken aan het slepen, en af en toe slinger ik op haar verzoek zo'n tak het meer in, zodat ze er achteraan kan zwemmen. Met de verrekijker spot ik een kano. Met het blote oog is hij niet te zien. Aan het formaat van de auto's aan de overkant, schat ik die afstand op 2 km. Ik schat de lengte van het meer op 20 km. Verder zie je niemand in de wijde omgeving. Ja, een politieauto komt even kijken, dus 8 km weggetje afgereden, niet gestopt en weer 8 km terug omhoog gereden. Wat een toewijding.

Het liefst blijven we hier voor altijd. De sterrenhemel 's nachts is adembenemend. Doordat er hier in de wijde omgeving geen licht is, lijkt het wel niet echt. De sterren lijken veel groter en ook met veel meer. Het sikkeltje van de maan lijkt wel een halogeenlamp met reflector, je zou er een lasoog van krijgen.
De volgende morgen ontbijten we in dit prachtige decor. Door de vele uren zonneschijn op onze huid, houden we het zonnen even voor gezien, en besluiten weer op pad te gaan.

De weg naar Granada voert ons langs de besneeuwde bergtoppen van Sierra Nevada. Net als overal in het binnenland van Spanje heb je alleen verkeersdrukte in de steden en op de tolwegen. De wegen die wij berijden zijn praktisch leeg. Ik geniet weer van de omgeving, maar ook van het rijden. Het lijkt wel of deze wagen gebouwd is om mij te behagen. De souplesse van de automatische versnellingsbak, het stuurgedrag, dat je nooit het gevoel geeft dat je wordt gereden maar altijd de controle hebt zonder je in te spannen. De power van de turbo's, heerlijk.

Plotseling, zien we de warme stad beneden liggen. De lucht trilt boven de gebouwen. We weten niet waar we de stad inkomen, maar ik heb vanmorgen een boekje ingekeken met een kaartje, dus ik wel een idee welke richting we uit moeten. We zien de bordjes Al Alhambra al gauw en besluiten deze eerst te volgen. We duiken een straatje in, waar een breedte beperking is van voertuigen tot 1,90m. Volgens het boekje ben 1,92m breed. Het is eenrichtingverkeer en ik kan nergens terug, of afslaan. Al snel kom ik achter het touristentreintje te zitten, dat ook naar boven gaat. Zo te zien is hij net zo breed als ik, dus ik kan weer ademhalen. Hij stopt wel vaak en lang.

Helemaal bovenaan is een parkeerplaats voor campers. Je moet een kaartje trekken opdat de slagboom open gaat en je het bloedhete terrein kan betreden.
We dalen weer af naar de ingang en gaan in de rij staan voor een kaartje. Dat duurt heel lang en Vita begint te janken. Voor ons staan een groepje chinezen, die van schrik een meter los komen van de grond. Ze hadden haar niet gezien. De moslims in burka's achter ons blijven op eerbiedige afstand, zodat we wel alle ruimte hebben. Een amerikaanse geeft haar water uit haar flesje met haar hand.

De zwaarbewapende wacht die steeds mensen aanwijst die een kaartje mogen kopen, zegt dat honden niet toegelaten zijn, maar dat in Spanje meestal wel een oogje wordt dichtgeknepen. Ik koop 2 seniorenkaartjes en we gaan in de rij staan bij de toegangscontrole. Daar beginnen de twee vrouwen met het kaartjesscanapparaat eerst te scannen en zeggen vervolgens dat de hond niet is toegestaan. Wat dachten ze nou, dat we zonder hond naar binnen gingen? Ik dacht dat ze een oplossing had toen ze me meenam naar een hek, een kennel of een bench misschien. Nee hoor, ze liet me een bordje zien, van een hond met een schuine streep erdoor. Boos en teleurgesteld ga ik naar de bewaker terug. Hij haalt zijn schouders op en wijst me naar het loket. Ik leg uit dat ik er niet in mag met een perro. Ze geeft direct mijn geld terug. Dat had ik niet verwacht. We kopen een mooi boek in het Nederlands van Al Alhambra, kunnen we toch nog genieten.

De rest van de middag lopen we door het wijkje met de witte huisjes, pakken een terrasje of vier, Vita sluit vriendschap met diverse honden en raakt met een in gevecht, later speelt ze weer heel wild met een duitse herder.

We hebben het flink in onze kuiten van het steigen en dalen en traplopen, dat we besluiten een taxi terug naar boven te nemen. We laten Vita, die net in een fontein heeft gezwommen, even een kwartiertje drogen om vervolgens van iedere taxichauffeur te horen: Perro no. Sjouwen dus maar weer.
Yvonne vraagt aan een leuke meid van de touristenpolitie in een busje of ze ons even naar boven wil brengen, Si up zegt ze maar als Yvon de deur open wil maken, komt ze erachter wat de bedoeling is. Oh no, not possible sorry en ze scheurt de berg op.

Als we helemaal stuk en kapot op P5 zijn aangekomen is de wagen door de ventilator maar 30 graden binnen. Ik denk dat hij zonder ventilator wel 50 zou zijn geweest in de hete zon. De parkeerautomaat geeft aan dat ik 15 euro moet betalen. Ik kan niet pinnen, en voor ik het gepast geld tevoorschijn heb gehaald is het 15 euro 10.

Boodschappen en een Mac met wifi staan nu op het programma. Het gas blijkt ook op te zijn zegt de piepende ijskast. Gelukkig heb ik alle adressen voor autogas in mijn Garmin gezet. Er zit er zelfs een in de buurt. Bij de Persol waar ik gas kan tanken, blijkt ook een Lidl te zitten en een Mac. Eindelijk mazzel vandaag.