Bijna klem

Van Sevilla naar Ronda is een rit met een hoogtepunt. Het landschap wordt steeds mooier en als je denkt wat fantastisch verschijnt Ronda om de hoek. De stad is gebouwd op twee plateaus die op 770m hoogte liggen, gescheiden door een riviertje en verbonden door een brug. De rivier ligt meer dan 100m in de diepte, dus even water halen uit de rivier is er niet bij. De brug over de kloof is duizelingwekkend hoog en werd in 1793 gebouwd.

In het boekje over Andalusië staat een rondrit in de omgeving die ons wel wat lijkt. We rijden door de Sierra de Grazema, over mooie wegen, langs stuwmeren en dorpen die witgekalkt tegen de heuvels zijn geplakt, en waar bij bijna allemaal een burcht of kerk boven uitsteekt.

In het een na laatste dorp (naam vergeten), blijkt een traditioneel feest te zijn. De vrouwen zijn verkleed als flamingodanseressen en de mannen rijden paard met een hoed op. Geeft niks, vinden wij wel leuk. Onze groet wordt door allemaal vriendelijk beantwoord. De straten worden steeds smaller en als ik eindelijk een bordje zie waar de uitgang is, staat er of een hek, of we worden door de bewoners gewaarschuwd dat het daar afgesloten is in verband met het feest. Het valt niet mee om in deze smalle straatjes terug te keren, het is allemaal eenrichtingverkeer en we weten niet meer waar we vandaan kwamen, door het ontbreken van richtingaanwijsborden en het feit dat sommige bochten door mij niet te halen zijn. We groeten de ruiters nog maar een keer bij het passeren, want we komen ze een paar keer tegen. Eindelijk na anderhalf uur slaan we rechtsaf en zijn vrij, weliswaar in de verkeerde richting, maar vrij. Dit dorp ga ik niet meer in. We zien nog een ruiter met de grootste hoed en gaan op weg naar het laatste dorp op deze rondrit Setenil. Hiervan zal ik de naam nooit meer vergeten.

In het boekje staat dat je je auto het beste buiten het dorp kan laten staan, omdat de straten snel vollopen met toeristen. Wij zien geen verkeer, de straatjes zijn bijna leeg, dus doorrijden maar. Bovendien is de enige parkeerplaats die we tegenkomen steil omhoog over een heel smal onverhard pad. Het water heeft in miljoenen jaren een uitholling in de bergwand gemaakt en de mensen hebben hun huizen hier in deze uitholling gebouwd, met de rots als dak. Heel bijzonder om te zien. Doordat het dorp tegen een bergwand is gebouwd, slingert de weg langs de huizen omhoog en kan je niet ver vooruitzien. Jeez, wat wordt het smal. Ik kan er nauwelijks door. Ik begin het benauwd te krijgen. Waarom waarschuwen ze niet aan het begin van het dorp, dat je met een 6,70m lange auto en zeker een die 2,75m hoog is, afgezien van de breedte van 2m problemen gaat krijgen hier. Nee, toeristen rijden allemaal in heel kleine autootjes, denken ze. Net als ik denk het valt mee, is de straat rechtdoor verboden voor auto’s. De enige weg is rechtsaf over een smal wit bruggetje. Het bruggetje van 2,5m breed gaat over in een nog smallere korte straat en vervolgens een T-splitsing van 3m breed.Wat nu te doen? Ik stap uit om te zien of ik het bruggetje überhaupt op kan draaien, en als dat lukt kom ik dan niet klem te zitten in de volgende bocht? Ik denk het wel. Ondertussen zijn er tegenliggers aan komen rijden. De eerste zegt niets en wacht wat ik ga doen. De vrouw in de tweede auto zegt niet daar in gaan, dat kan niet. ik zal rechtdoor moeten. En of ik even ruimte wil maken…en zij rijdt het bruggetje over, waardoor ik twijfel over haar motieven. Ik besluit het er niet op te wagen, want ik ben bang klem te komen te zitten in de bocht, dan is het leed niet te overzien. Er komen mensen aanlopen die zeggen dat ik niet rechtdoor mag, ja dat weet ik ook wel. Dat is het enige verkeersbord wat ik hier zie in het hele dorp. Er komen Nederlanders aanlopen, Yvonne vraagt aan ze of we rechtdoor kunnen omdat we de bocht niet kunnen maken. Kan dat echt niet? Hier loop je vast op de terrassen verderop hoor. Een man wenst me veel succes. Het is nu eenmaal de enige uitweg, dus ik moet wel. Ik vraag de Nederlander die hier kennelijk vaker komt, of hij me wil helpen. Ja hoor kom maar, en hij loopt voor me uit. Een keer schampt het glas van de richtingaanwijzer die op de spiegel zit een traliewerk van een raam, verder gaat het goed. We komen bij een groot terras in een bocht. Tot mijn verbazing helpt iedereen mee de weg vrij te maken, door stoelen en tafels even opzij te trekken. Een man met een baby op zijn arm duwt de enorme parasols naar achteren. Een echtpaar in een Aston Martin DB9 raakt in paniek als ik achter hem langs wil rijden, maar wil niet achteruit en weg. Een man met een zonnebril en sweater over zijn schouders roept: oké kom maar en begeleidt me er langs. Eindelijk kan ik weer ademhalen. We rijden snel naar het plekje aan het stuwmeer dat we vanmorgen zagen. Eerst een pilsje.