Laatste Spanje

Na de lunch rijden we de camping af, met een uitgerust en voldaan gevoel. Na vier dagen rust willen we weer de weg op naar nieuwe belevenissen. Tijdens het rijden over de camping met 10 km per uur, begint het genieten alweer. Ik voel me heerlijk achter het stuur.

We nemen de kustweg richting Cadiz. Cadiz ligt op een landtong in zee. We rijden via de hoofdweg helemaal tot het eind, waar de oude stad begint. We zoeken een parkeerplaats en vinden er een langs de boulevard. € 1,- voor 70 minuten zegt de parkeermeter waar ik mijn kaartje uit trek.

We wandelen het historische centrum in met zijn mooie pleinen en moorse kerken. Een groene lijn op het wegdek geeft een wandelroute aan. Bij een museum, waar de vloer bestaat uit restanten van de oude bebouwing, zijn ook twee marmeren sarcofagen van een Egyptische man en een Egyptische vrouw te zien. Alle uitleg is alleen in het Spaans, terwijl de Europese unie de fondsen heeft verworven, zagen we bij elk item middels een bordje. Een beetje jammer. Langs de gehele kustlijn van de stad is een boulevard, die we helemaal afrijden. De kleur van het water en de lucht zijn prachtig. We steken de grote brug over en vervolgen de weg langs de kust naar het noord westen.

De Costa del Luz is een van de mooiste kusten van Spanje. Overnachten doen we op een parkeerplaats aan het strand. Links is een hotel, rechts een bos met picnicktafels en achter ons een toiletgebouw, wat net wordt schoongemaakt als wij aankomen. We vallen weer eens met onze neus in de roomboter.

Het gebied met de natuurparken, onder Sevilla, de delta van de rivier Guadalquivir, of zoals de moren hem noemden Betis, is de reden dat ik Andalusië als reisbestemming heb gekozen. Ik zag een film van Cine Noord in Studio de Bakkerij over een paar detectives in de jaren 70, die zich daar afspeelde. De film begon met luchtopnames van dat gebied, wat ook wel de hersenen van Spanje wordt genoemd, door hun vorm van water en eilanden. Prachtige beelden ik was meteen verkocht.

In het echt zie je het natuurlijk niet vanuit de lucht, maar we zijn zelfs met de auto aardig ver doorgedrongen in het gebied. Het water lijkt helder maar toen Vita eruit kwam hadden we een hond met zwarte poten en buik. Overal zagen we krabbetjes lopen. Bootjes lagen op het land en de wegen waren onverhard. Gaten zijn opgevuld met puin.

Om weer aan de kust te komen aan de andere kant van de delta, moeten we eerst naar Sevilla. Een aardig eindje om dus. We rijden weer, net als twee weken geleden, over de Sevielse Brienenoord, dit keer naar het westen.
40 km voor Huelva slaan we weer linksaf naar de kust, omdat we dat het liefst doen.

Via een mooi hek rijden we het natuurpark Doñana in. Kilometers rijden we op een smalle weg die eindigt op de parkeerplaats van het bezoekerscentrum, dat is gevestigd in een jachtpaleis van een rijke Spanjaard. Het paleisje is gebouwd in 1960. De marmeren trappenhuizen laten zien dat hij veel geld had. Toen hij overleed is er tien jaar niets aan het huis en het park gedaan, dat is ook nog te zien. Vita mag het park niet in, dus we houden het kort en gaan de wandelroute niet doen.

Naast onze auto stopt een auto met Portugees kenteken. De man zegt in het Rotterdams tegen zijn kind: zet nou je petje op. Ik maak een praatje met hem en vraag hoe hij aan die auto komt. Vroeger reed hij in twee dagen hierheen, maar dat gaat niet meer met die kleine, dus vliegen en huren. Zijn vrouw blijkt een Engelse te zijn en hij komt uit Hellevoetsluis. Ben je al in dat dorpie hier geweest? vraagt hij. Moet je doen man mooi!! Lijkt wel een cowboyfilm.
Dat moeten we zien natuurlijk, op naar El Porcio.

Stel je voor, een dorp zonder wegen, zonder stoplichten, rotondes of verkeers drempels, zonder parkeervakken, zonder wegbelijning. Alleen maar zand. Overal zand in alle straten. De huizen zijn laag en hebben allemaal een hek voor de deur om de paarden aan te binden. Alsof je in een westernfilm bent beland. Bij de saloon hebben we een biertje genomen. Het hondje van de zaak, die zo te zien pas bevallen was, was niet bang voor Vita, trouwens voor geen ene hond, ze bleef ze belagen en likken. Vita werd er heel ongemakkelijk van. We hoorden dat er op 5 juni volgend jaar weer een festival is, waar alle vrouwen en mannen in flamingokostuum op paarden rijden. Dan komt er geen auto het dorp in. Inplannen denk ik.

We gaan weer richting kust. Ook hier is het natuurpark Doñana. De kaarsrechte weg erdoorheen en langs de duinen is maar op enkele plekken te verlaten. De auto moet dan geparkeerd worden en een pad van steigerhout dat 2 km lang is, voert je over de duinen naar het strand. We blijven helemaal alleen op de parkeerplaats als iedereen naar huis gaat. Lekker donker en stil. Wat zullen wij goed slapen.