Algarve

De Rio Guardiana vormt de grens tussen Spanje en Portugal. Als we de kustweg nemen, zien we op een splitsing borden Portugal en Portugal par ferry. Ja, we gaan in stijl Spanje verlaten, besluiten we. We gaan per boot naar Portugal. Het is nog even zoeken naar de ferry. Aan een smalle kade van kasseien vinden we hem, achter de geparkeerde auto’s. rechts is het ticket verkooppunt. We hebben onze bedenkingen als we het formaat van de boot zien. De loopbrug is breed genoeg, maar we zien alleen voetgangers en een enkele scooter op het dek. Yvonne stapt uit bij het kantoortje en vraagt of we mee kunnen. No Bus, krijgt ze direct te horen. Een beetje opgelucht en teleurgesteld rijden we de kade af richting de enorme brug die we een eindje verderop al die tijd al hebben zien liggen. Tien minuten later zijn we in Portugal.
Een wereld van verschil is het niet, toch is alles anders ten opzichte van Spanje. De wegen en verkeersmaatregelen zijn anders. Hier geen drempels met zebrapaden waar geen mens over zal steken, omdat er aan een- of beide kanten niets is. Halve fietspaden zijn er helemaal niet en het aantal stoplichten is minimaal. Als je in de bergen rijdt vind je geen haarspeldbochten, dat is gewoon niet bij de Portugezen opgekomen. De wegen gaan over alle heuveltoppen, maar de bochten zijn heel geleidelijk en de hellingshoek daardoor groter. ik vind het prettiger rijden.
Aan de kust bij de badplaats Altura vinden we bij toeval een camperplaats aan het strand. Tenminste, er staan hier veel campers op een onverhard terrein. Bijna allemaal Portugezen, een enkele Spanjaard en een enkele Fransman. Wij zijn de enige Nederlanders, maar dat maakt ons niets uit. We gaan vis eten, want we zijn in Portugal. Er is 1 uur verschil met onze tijd, dus we kunnen pas om 21 uur onze tijd eten vinden, wat anders is dan snacks. Hamburgers kun je namelijk de hele dag en nacht krijgen. Scheurend van de honger hebben we onze keus laten vallen op een visrestaurant met TV, zodat ik nog een beetje van het EK kan zien. De Portugese televisie is al helemaal in de ban van de wedstrijd morgenavond, Portugal Oostenrijk. De wedstrijd die gespeeld wordt Tsjechië Kroatië, is best het aanzien waard. De Kroaten stonden met 2-0 voor maar het werd toch nog 2-2. Op de Avenida 24 de Junho, onze trouwdag moet natuurlijk een foto worden gemaakt.
De volgende dag worden we allemaal door de bakker met een toeter opgeroepen brood bij hem te kopen. Ik koop 4 broodjes en moet € 0,50 afrekenen. Waar vind je nog broodjes van twaalf en een halve cent. Het eten gisteravond was ook al zo goedkoop, we hadden allebei een Tonijnsteak, 2 halve liters bier en koffie. Ik moest € 36.00 afrekenen. Portugal bevalt me steeds beter.
De N125 de weg in de Algarve die alle badplaatsen verbindt, is een saaie weg. Soms zie je de zee, maar meestal niet. Daarom gaan we de heuvels in als we een bord zien: Parque de Lazer. We hebben geen idee waar we naar toe rijden, maar het is ver. We komen door dorpjes die niet eens op de kaart van de Algarve staan, zoals Santa Rita, maar de wegen zijn prima. Het blijkt een soort familie/avonturen/natuurpark te zijn die pas over een uur open gaat, en waar honden verboden zijn. Campers mag je er niet parkeren, wordt ons ook door een parkwacht te verstaan gegeven, terwijl ik op het punt sta om weg te rijden. Bruine borden met Barragem geven stuwmeren aan. Dat zijn er best veel en allemaal zijn ze te bereiken via een weggetje, soms onverhard, soms heel steil, maar goed te doen. Bij die meertjes, waar meestal te weinig water in staat om te stuwen, vind je geen badgasten. Er is niemand. Vita geniet met volle teugen van de plassen waar ze lekker in kan spelen en waar ze zoveel uit kan drinken als ze wil.
Faro is een stad, waarvan we ook niet weten wat te verwachten. We proberen bij de haven te parkeren, ik heb al een kaartje uit de parkeerautomaat, als we worden weggejaagd van het enige plekje dat we konden vinden, door een marineman. Verder zoeken dus. ik neem het kaartje mee, voor als ik een plekje vind. We rijden door smalle straatjes, langs een kasteelmuur en komen op het San Fransiscoplein langs de zee. Een grote parkeerplaats, waar nog heel veel plaats is. Ik vind zelfs nog een schaduwplek. Het parkeerkaartje heb ik niet nodig want het is hier gratis. Langs de kasteelmuur is een grasveld, in de schaduw, waar Vita de rest van de dag de baas probeert te spelen. Er komen veel vrouwen in auto’s hier naartoe om de honden uit te laten. Dat Vita ballen afpakt en haar grote poten op kleine hondjes zet, vind niemand erg. Heel relaxed. Vooral met de kleine Yorkshireterrier kan ze het goed vinden. Zo zie je maar, als je zelf niet moeilijk doet, gaat het prima.
Het is tijd om te eten en we gaan bij de vriendelijke ober die ons vanmiddag een hoop vertelde over de gerechten die zij serveren. Een menu van de dag kost € 9.- euro en dan kunnen we nog kiezen uit 10 gerechten. Door de poort horen we het publiek dat op het plein bij een groot scherm voetbal zit te kijken. We eten wat sneller dan normaal want ik wil minstens de tweede helft zien, we hebben zoveel spannende momenten gehoord, dat ik dacht dat Portugal met vier nul voorstond. De eerste helft is net afgelopen als we op het plein aankomen. Het is nog nul nul. Yvonne gaat met Vita op een bankje zitten, want Vita kan niet tegen de drukte en gaat dan luidkeels janken. Ik scoor een pint en zoek een plekje om de wedstrijd te volgen. Naast de tribune tussen de Portugezen, ben ik getuige van de gemiste penalty en de afgekeurde goal van Ronaldo. Teleurgesteld druipen de meeste mensen af.
Een leuke meid die gek is op honden, komt Vita aaien. Haar vriend en het bevriende stel dat bij haar hoort, weten dat dit even kan duren en nemen plaats naast Yvonne. Het meisje kan niet ophouden met Vita knuffelen. De jongens dragen een shirt van Portugal, maar komen uit Nederland. De ene met de bril lijkt op Jakhals Erik, vooral zijn manier van praten en zijn stem. De andere lijkt een beetje op Paul Krone. Hij blijkt Sander te heten en is ook skileraar geweest. De namen weet ik verder niet, maar het wordt een hele gezellige avond, waarbij veel biertjes worden gehaald en veel rondjes worden gedronken met z'n zessen. De shirts hebben ze bij de Jumbo gekocht voor €5 euro. Die ga ik morgen ook kopen. Bij het afscheid wordt gezoend, zij moeten morgen om 6 uur vliegen, dat wordt een korte nacht.
De morgen van Vaderdag begint met een kaart van de kinderen en een tortilla op bed. We gaan varen. Om tien uur hebben we een twee uur excursie geboekt naar Farol en Dessert Island. Als we bij de inscheepplaats komen, worden we verwelkomd door een Braziliaanse, ze weet ervan en de hond. Honderd andere mensen staan ook op de boot te wachten, met strandspullen en parasols. Nou als dat allemaal mee moet, denk ik nog. De Braziliaanse stelt ons gerust. Deze mensen gaan met de ferry naar het strand op Dessert Island. Er staan er zoveel op deze zondag dat er een tweede boot bijkomt. Ons bootje waar tien man op kunnen is inmiddels ook aangemeerd. Een trein splijt de rij die op de spoorwegovergang stonden te wachten om aan boord te gaan. Wij worden langs de rij geloodst door de lange Braziliaanse schone. Dat wordt niet in dank afgenomen door de rij. Er wordt gemord, maar als ze zien dat wij op een klein bootje gaan zijn ze weer rustig.
Onze gids zegt dat we beter achterop kunnen plaatsnemen, in verband met de hond. Zeven Chinezen komen ook aan boord, die eerder ver van Vita vandaan bleven. Ze gaan met zijn zevenen op de zes zitplaatsen voorin zitten. we zijn nog niet buitengaats of de Chinezen worden nat van het buiswater en de onbalans van de boot. De schipper zegt dat ze beter ook achterin kunnen plaatsnemen. dan is de boot beter in evenwicht. Een vrouw durft het aan om in de buurt van de hond te komen. De rest met hun grote sportschoenen blijven nat gespetterd worden. Bij de eerste de beste stop op Farol, waar de vuurtoren is, gaan we eerst een bakkie koffie drinken met gebak. De gids wandelt met ons over het eiland en vertelt dat na de revolutie in 1975 er een wildgroei kwam van vakantiewoningen. Deze moeten nu verdwijnen want het is een beschermd natuurgebied. Goed zo, vind ik.
Wanneer we weer aan boord gaan vaart de schipper af zonder de Chinezen. Deze gingen liever met de ferry terug zegt hij. Vita vind het prima de ruimte te hebben, maar ligt veel onder de benen van de schipper, het enige plekje in de schaduw aan boord. Dessert Island is een eiland van zestig kilometer lang, Waar alleen een restaurant op staat. Verder mag er niet gebouwd worden. Zonnepanelen leveren de energie. We krijgen 20 minuten de tijd om te kijken, maar hebben het in 10 minuten gezien. Op het water is het heerlijk, 27 graden met een klein windje.
In Albufeira is een camperplaats, we volgen de navigator waar we de coördinaten hebben ingezet. Als we het terrein oprijden, zien we dat het een voormalig sportstadion is geweest. De prijs is € 6 euro per dag. Inclusief elektriciteit, wc, douche, water, wifi. Er is zelfs een winkeltje voor brood en een kantine met TV. Na het eten gaan we een stukje fietsen met Vita. De zon is weg, er staat geen wind en de temperatuur is heerlijk. We rijden richting boulevard en ontdekken dat die niet bestaat. We komen op een soort plein met uitzicht op een baai met strand beneden. Alle Britse vakantiegangers, en dat zijn er veel hier, zetten elkaar hier op de foto. Dat gaat de hele avond door. Ook als het al donker is. We fietsen weer terug en gaan ergens verkeerd. Gelukkig staat een mobilehome park op de wegaanwijzers aangegeven. We fietsen de stad uit, tussen het snelverkeer en ik voel dat we niet goed gaan. na een paar kilometer in het donker te fietsen, keren we toch maar terug naar Albufeira. Nergens zijn de lichtmasten van het stadion te bekennen die bij onze camper staan. Bij een bar ga ik naar binnen om de weg te vragen. Ik dacht dat dat in mijn leven niet voor zou komen, maar nu toch wel. In plaats van bier te kopen vraag ik de weg naar een camperparkeerplaats in een voormalig stadion. Er worden veel schouders opgehaald, maar een man met een snor loopt met me naar buiten om de weg uit te leggen. we zitten in de goede richting, maar moeten nog 3 km fietsen. Blij de camper weer te zien.