Campinglife

Vrijdagmorgen worden we feestelijk gewekt door een app van Egon die ons als eerste feliciteert. We zijn vandaag 45 jaar getrouwd. Vele felicitaties zullen volgen vandaag, via whatsapp, Facebook en waarbenjij.nu.

We zijn gisteren voor een paar dagen neergestreken op een camping in de buurt van Santiago do Cachém. Moeilijk te vinden na anderhalve kilometer onverharde weg, ligt hij verscholen tussen de kurkbomen in the middle of nowhere. Zoals alle naturistencampings in Europa, wordt hij gerund en bevolkt door overwegend Nederlanders. Er is altijd een Nederlander die er al jaren komt en er de hele zomer blijft. Deze voorziet ons van ongevraagde adviezen, maar aan hem kan je alles ook vragen over restaurants in de buurt, of over fijne stranden. Op deze camping is dat Gerrit. Hij heeft overal verstand van, of het nou politiek is of natuur, alles weet hij. Zegt hij. Nou ja, hij zegt het niet, maar bedoelt het wel. Gerrit legt ons de Portugese cultuur uit, de landbouw in deze streek, de revolutie, hoe ze kurk verwerken, waarom en hoe ze het meer hebben gegraven, hoe je sommige dingen uitspreekt, hoe de kinderen heten van de camping stichter. Hij weet alles van huisdieren, behalve wat voor ras Vita is.

Aan hem vraag ik waar we lekker kunnen eten als we morgen onze trouwdag vieren. In Mimosa moeten we zijn, volgens hem. Daar zijn 5 restaurants achter elkaar aan de linkerkant. De eerste of de laatste is het beste. Hebben ze daar een terras waar we met de hond kunnen zitten? Nee, dan moet je naar Santiago, voordat je de stad binnenkomt rechts is een goed restaurant met terras. Maar denk eraan, zegt hij op samenzweerders toon, altijd hier in deze streek 1 portie bestellen, dat is meer dan genoeg en dat vinden ze helemaal niet raar. Nou ik vind van wel, denk ik.

Ik zie dat het rechter achterwiel lager staat dan de rest. Dit is het reservewiel. De kapotte band zit nog onder de wagen. Het ventieldopje blijkt muurvast te zitten als ik hem wil oppompen. zelfs met een tang krijg ik hem niet los. Het wordt tijd voor een bandenspecialist, anders wordt het te spannend. Op aanwijzing van de campingeigenaar vinden we er een in Santiago vlak achter de Intermarche en de Aldi. De eigenaar spreekt goed Engels, maar de banden moet hij bestellen. Ik kijk bedenkelijk, als ik tot maandag met een aflopende band zonder reservewiel door moet. Nee, hij zet wel even een oude band op het reservewiel en fixt het probleem met het ventiel voor me. Het personeel, krijgt opdracht dat voor me te doen en ik rij de wagen op hun aanwijzingen naar binnen. Met drie man wordt er aan mijn probleem gewerkt, terwijl de baas gaat uitzoeken welke banden hij moet bestellen. hij geeft me even later de keus uit 5 bandenmerken met 5 verschillende prijzen. De four seasons banden van Pirelli die er nu onder zitten, kan hij niet krijgen in Portugal. Ik kies de band die hij aanraad en welke Mercedes ook gebruikt. Met een oude band onder de wagen en een nieuw ventiel in het achterwiel kunnen we het weekend vooruit.

We doen boodschappen bij de Intermarche en Aldi en rijden verder naar Sines aan de kust. Er komt een behoorlijke wind uit zee, waardoor het niet uitnodigt tot zonnebaden, maar Vita heeft het hier reuze naar haar zin. We rijden terug naar de camping om nog in het zwembad te zwemmen. Gerrit heeft al ontdekt dat we weg waren en vraagt of alles gelukt is. Ja hoor, zeg ik. Volgens mij zit hij alleen maar te vissen, en weet hij daardoor zogenaamd alles.

Een andere buurvrouw, van de grote tent verderop, wil even binnenkijken. Ja… ja…., zegt ze, als ze door de schuifdeur naar binnen loert. ik zeg maar niet dat ik het allemaal zelf heb gemaakt, anders zegt ze waarschijnlijk: ja, dat kan je wel zien. Vita wil intussen weten hoe ze tussen haar benen ruikt, om vast te kunnen stellen, wie er nu weer aan de groep wordt toegevoegd door de baas. Ik moet niks van honden hebben zegt ze. Dat zijn meestal niet de gezelligste mensen, laat ik mij ontvallen.

Om zeven uur lokale tijd rijden we de 23 km weer naar Santiago om te eten. Bij het restaurant met terras aangekomen zien we veel auto’s staan. Altijd een goed teken. Als we het terras oplopen, zien we dat de kurksnijders klaar zijn met hun afhaalmaaltijd op te eten aan de aan elkaar geschoven formica tafeltjes, welke nog vol staan met driehonderd lege bierflesjes. Ze gaan weg en de baas blijft nog even achter om af te rekenen. De serveerster vraagt aan ons wat we willen drinken. Wij willen eten, maken we haar duidelijk. Nou dat kan dus niet hier, alleen maar drinken. De keuken is gesloten. Waar dan wel? vragen we. Een kilometer verder, zegt ze, en wijst in de richting van het stadje. In het stadje rijden we rond om een geschikt restaurant te vinden, maar zien alleen cafés en snackbars. Dan maar naar Mimosa, dan laten we Vita wel in de auto.

Na 35 kilometer, over een prachtige weg door het bos, rijden we Mimosa binnen. dit dorp bestaat uit wegrestaurants en een benzinepomp aan beide zijden van de N262 of IC1. We kijken bij alle bar/restaurants naar binnen, maar zien nergens mensen in het restaurant gedeelte. Nadat we ze allemaal gezien hebben, stoppen we maar bij de laatste, Retiro Alentejano geheten en lopen naar binnen. Een mager meisje met jongenskapsel, komt te voorschijn als we binnenkomen in de bar. We wijzen naar de gedekte tafels en vragen of we kunnen eten. Zonder wat te zeggen doet ze de TL-verlichting aan in het restaurant en wacht tot we een tafeltje hebben uitgezocht in de hoek bij het raam, zodat we de auto met Vita kunnen zien. Dan geeft ze ons een menukaart en verdwijnt weer. De kaart is in het Portugees en even wou ik dat Gerrit hier was. Yvonne bestelt het tweede gerecht wat bij de specialiteiten staat, Borrego Estufado en ik de Bife de Novilho, die bij de suggesties staat, omdat dat nog het meeste lijkt op biefstuk van de haas. Als Yvonne aanwijst wat ze wilt en vraagt wat het eigenlijk is, haalt het meisje haar schouders op en denkt; heb ik weer, buitenlanders die niet eens weten wat ze bestellen, heb ik daar het licht voor aangedaan? Yvonne bestelt wijn en krijgt ongevraagd een karaf rode wijn. Het glas staat al op het omgekeerde bord voor je neus, gebaart het meisje. Ik bestel bier en krijg een ijskoud flesje. Ook ik moet het glas op het omgekeerde bord gebruiken, waar een papieren servetje in staat. Yvonne bestelt er een fles water bij. Ze komt weer binnen met een mandje keihard brood en een schaaltje olijven. Zwijgend schuift ze die op tafel. Zou ze hier vrijwillig werken? Yvonne wordt al een beetje tipsy en wordt een beetje lacherig van de situatie. Elke trouwdag gaan we samen uit eten, dit hebben we nog niet meegemaakt. Een andere vrouw komt binnen met de ijzeren schalen eten. Deze kijkt wat vriendelijker. Aan haar durft Yvonne wel te vragen een foto van ons te maken, en ik bestel nog een flesje bier We hebben doordat het al laat is verschrikkelijke honger en eten allebei de schaal helemaal leeg. Niks 1 portie bestellen met z'n tweeën. Yvonne heeft zes stukken stoofvlees en patat en ik twee lappen biefstuk en patat. Yvonne had er zelfs nog groente bij in de vorm van drie stukjes wortel. Best lekker allemaal, alhoewel ik malsere biefstuk heb gegeten. We bestellen nog twee koffie na. Op het bonnetje zien we later dat Isaura ons geholpen heeft, en dat we nog nooit zo goedkoop op onze trouwdag hebben gegeten.€ 27,20 kost het en we zitten echt vol. In de auto ligt Vita rustig te slapen.

Zaterdag is er markt in Brunhieras zegt Gerrit, daar eet je de lekkerste platte kip voor €6,50 euro. Hij legt me uit hoe ik moet rijden. Ongeveer 50 kilometer. Het rijden in dit land doe ik met plezier, dus verlaten we onze plek om naar de markt te gaan. We rijden door bossen, langs een stuwmeer en door verschillende dorpjes naar Brunhieras, waar de rookwolken van de platte kippengrill ons wijzen waar we moeten zijn. Zelden heb ik met plezier een buitenlandse markt bezocht, maar vandaag is een uitzondering. Op een grote zandvlakte staan de marktkramen in carré opgesteld met doeken voor schaduw en geen enkele marktkoopman is opdringerig. Veel kurk natuurlijk, maar ook veel goedkope kleding, onderbroeken (3 gekocht voor €5), groente fruit sieraden gereedschap, ook levende dieren, zoals kuikens en eendjes, cd’s en cassettebandjes, sommige zelfs met erotische nummers, ik weet niet wat ik me daarbij voor moet stellen, maar wil ook niet aan de oude verkoopster vragen een nummertje op te zetten. Yvonne koopt een cd met fadomuziek, zoals we overal een cd hebben gekocht met de muziek uit de streek, om tijdens het rijden te draaien.

Zaterdagmorgen is er echter fijne muziek op de Portugese radio, vorige week was dat het album Sgt. Peppers van de Beatles, afgewisseld met onbekende nummers van de Stones. Vandaag veel oude nummers van Rod Steward. Tijd voor de platte kip. Er staat een rij voor de grill, waar mensen de kip afhalen om mee te nemen, er is ook een soort terras met tafeltjes en krukjes waar je ze kan eten met drinken. Ik ga in de rij staan en Yvonne neemt met Vita plaats op het terras, waar een vrouw niemand bedient, alleen tot kalmte maant. Als ik aan de beurt ben na een half uurtje, is Yvonne al een paar keer gemaand het veld te ruimen omdat mensen daar willen zitten. Nee, Yvonne laat zich niet wegjagen en zegt dat haar man zo komt met de kip die we hier opeten. Als ik met de kip kom, besluiten we hem toch maar ergens anders op te eten. Boze ogen branden in onze rug. Yvonne wil nog een keer de hele markt over omdat ze ergens nog een bloesje heeft gezien, wat eerst €10 euro kost maar toen zij het pakte €12,50 bleek te kosten. Ik loop dus met een zak kip en een hond die overal wat lekkers ruikt weer achter haar aan. Zij koopt een ander bloesje van €10 euro en ik koop nog een leren riem omdat mijn broek afzakt.De platte kip eten we in Villa Nova de Milfontes, 4 km verderop. In hoog zacht gras staan picknicktafels bij een speelplaats. Het ideale plekje om platte kip te eten. We hebben tenslotte niet voor een niks een koelkast met drank bij ons. Vita kan hier heerlijk op haar rug rollen. Na het eten rijden we door het dorpje aan de zee. Prachtig. Vergeet de Algarve, dit is de mooiste plaats om vakantie te vieren. Het stadje ligt aan de monding van een rivier en heeft daardoor aan beide zijden van die rivier witte stranden, en aan het eind komt de branding binnen waar de rivier in zee stroomt. Echt een schitterende badplaats, met heel veel parkeerruimte en een historisch centrum. En op zaterdag is er markt 4 kilometer verderop, waar ze platte kip verkopen. 10 Kilometer verder naar het noordoosten is een stuwmeer, waar niemand komt. Als zo'n meer in Nederland zou liggen, kan je over de bootjes en de surfplanken naar de overkant lopen zonder natte voeten te krijgen. Op de rotondes staan mooie kunstwerken. Als ik reisagent was zou ik het wel weten. Sorry, ik sla een beetje door geloof ik. Dat doet Portugal (dat in de laatste minuut van Kroatië wist te winnen) met me.