Bijna tien weken

Ruim 7000 km hebben we zonder moeite in ruim 9 weken afgelegd. Het punt van nu wil ik naar huis is nog niet gepasseerd, sterker nog we hebben het nog steeds te veel naar ons zin om naar huis te gaan. Nog geen slechte dag hebben we gehad. Ook het weer is al die tijd geweldig geweest. Dit is de vakantie die we altijd al wilden hebben, en nu beleven.
Vanaf Lissabon zijn we een beetje landinwaarts gegaan. De bedoeling was de stuwmeren, maar deze liggen toch wel ver uit elkaar. We zijn in stadjes geweest zoals Santarëm, waar we overnachten in het midden van het historisch centrum, en gisteravond zijn we weer in een kustplaatsje gestopt, Praia de Mira. We stonden op de boulevard, voor een Ierse pub, een wifihotspot en een wc. Meer moet dat nie zijn, he, zeggen ze in België.

In de Ierse pub hadden ze uiteraard Iers bier zoals Guinness, ik heb het gehouden op Killkenneys, lekker zacht bier. Daar kan je van blijven drinken. Yvonne had het helemaal naar haar zin. Toen ze op het menu zag Lupines, ging ze vragen in de keuken wat het is. Ze kreeg gelijk een schaaltje om te proberen. Ze lijken op witte bonen, zijn een beetje zout. En de schil moet je niet opeten. Geef mij maar pinda’s.

Toen ik ging afrekenen kwam Yvonne met de hond mij ophalen. Vita had in de auto liggen slapen. De vrouw van de bar werd helemaal gek, ging op de grond zitten om de hond te knuffelen, en liet een stuk ham uit de keuken komen voor de hond. Het kostte moeite om haar van Vita los te weken. Yvonne werd ook omhelst en moest beloven morgen terug te komen.

Vandaag is het een bewolkte dag, als we uit Mira vertrekken. Een beetje zeemist. 25 jaar geleden waren we hier ook, met Dino de brandweerauto en de kinderen. Het is gek hoe ik mij alles herinner als ik terugkom op een plaats waar ik al eens geweest ben. Ik wist precies waar we toen hadden gestaan en waar ik ‘s morgens brood haalde. Deze zaak is er nog steeds en heeft nog steeds brood in de morgen. Heerlijke broodjes trouwens. Ook het houten kerkje op de boulevard en hoe de boulevard eindigd in de duinen weet ik nog.

Onderweg heeft Yvonne steeds uitgekeken naar een kapperszaak. Elke keer als ze er een zag kon ik niet stoppen of ik kon niet parkeren. In Estarreja zie ik een goedkope benzinepomp en zij een kapper. Allebei blij.
In Espinho, een soort Scheveningen, stoppen we om vanavond Polen Portugal te zien. We laten ons oog vallen op een strandtent, waar de hond welkom is. Alle honden blijken welkom en Vita krijgt het al gauw aan de stok met de honden die hier kennelijk stamgasten zijn. We vragen tot hoe laat ze open zijn, nadat we een bier en een gintonic hebben besteld. Why? Do you want to see the game? Yes, dan blijven we open. Het kan zo makkelijk zijn.

Wanneer we om negen uur de strandbar binnen lopen, is het druk en heeft iedereen al een tafeltje bezet. Gelukkig gaat er iemand weg, want de aangeschoven stoelen en de hond die languit op de vloer ging liggen, werden niet gewaardeerd. Weer een moeizame wedstrijd voor Portugal, maar het loopt net goed af. Yvonne slaapt al als ik bij de camper terugkom.