Natur Viana

De wegen in het noorden van Portugal zijn zo anders dan ergens anders, tenminste de kleine wegen.We verlaten Espinho na een flinke wandeling te hebben gemaakt over de houten loopplanken door de duinen. Kilometers kan je over de met touw afgezette loopplanken lopen. Hier en daar is een zijweg naar het strand of naar de weg, onder de spoorbaan door. Tot Porto is de weg nog normaal. Porto zien we eigenlijk alleen vanaf de grote weg over de rivier de Douro. We rijden over de kleine weggetjes richting Braga, want we willen nog een Lidl bezoeken voor de boodschappen.

De weggetjes zijn allemaal met kasseien en ommuurd. Vooral die muren maken het niet gemakkelijk als er een tegenligger opduikt. Soms kan je nog ergens wachten, maar soms moet je samen een plekje vinden om elkaar te passeren. Gelukkig zijn er niet veel tegenliggers en ben ik maar een keer één vrachtwagen tegengekomen en toen kon ik bij een zijweg wachten.

We hebben de coördinaten ingetikt van Natur Viana. Een camping, die volgens hun website in de bergen zit met een schitterend uitzicht. We rijden de beboste heuvels in met hier en daar een dorpje. In de dorpjes zijn de, meestal steile wegen, nog smaller en moet je maar hopen dat er geen tegenligger naar beneden komt, want hier moet er een achteruit. Op een splitsing van bosweggetjes op een heuvel, komen we bij een oase. Er is een vijver naast een bron, waar kikkers, goudvissen en sluierstaartjes in het glasheldere water zwemmen. De enorme stenen, die hier overal liggen op deze heuvels vormen een picknicktafel. Hier blijven we even, Vita heeft het hier heerlijk met water en schaduw. En wij ook.

Als we onze bestemming hebben bereikt, volgens de navigatrice, staan we voor een groene poort. Erachter is een mooie tuin. Een jonge man komt aanlopen en geeft een hand. We zijn goed, maar kunnen nog niet naar binnen. We moeten even de auto parkeren om te overleggen waar en hoe we gaan staan. Een man komt naar buiten en stelt zich voor als Emanuel, hij is de campingeigenaar. De vader van de jongeman. Hij laat ons de camping zien. Er is plaats voor 2 campers en ik denk 10 tenten. Het is een prachtig terrein, geheel door hemzelf en zijn zoon aangelegd en heeft meer weg van een botanische tuin met egaal platte terrassen, die afgescheiden zijn met plantenhagen of de natuurlijke stenen of begroeiing, compleet met klimboom, hangmatten overal, een zwembad en hier en daar een douche. De wc is bij hem thuis, we staan namelijk in zijn tuin. De bar bij het zwembad heeft drie koelkasten, en alles wat je gebruikt schrijf je op een blocnote. Administratie doet hij niet aan. We hoeven ons niet in te schrijven en hij schrijft ook niets op. Ja, het wachtwoord van de wifi schrijft hij op voor me. Hij legt me uit hoe ik achteruit moet rijden om op het eerste plekje te komen. Ik zeg dat ik buschauffeur ben, dus dat kan ik prima alleen. Samen met zijn zoon worden zelfgemaakte rampen (oprijplanken) neergelegd, want het verschil tussen straat en oprijlaan is groot. Samen gaan ze onder de auto kijken of alles goed gaat als ik er op rij. We staan op een fantastische plek, op een door hem afgegraven terras, tussen de meest fantastische bomen en planten. achter ons staat een palmboom waar een aardbeienplant tegen aan groeit. De aardbeien zijn rijp om geplukt te worden. Naast ons staan cactussen, geraniums, hortensia’s en vele soorten planten, waar ik de naam niet van ken. De koeien van de buren kijken af en toe op ons neer van achter de cactussen. Aan de andere kant kijken we over de vallei en het dorpje Agros, waar zo te horen veel dieren leven.

Manuel laat ons zien wat hij allemaal gebouwd heeft en aan het bouwen is. Zoals een bolvormig gasthuis, op de rand van de vallei. Hij heeft eerst een model gemaakt, waar hij op gaat staan om te laten zien hoe sterk de constructie is. Alles heeft hij zelf aangelegd, ook de waterleidingen en de elektriciteit. De hele dag is hij in touw, om de gasten te verzorgen. Soms komt hij met schalen eten voorbij, voor wie weten we niet. Hij beklimt het heuvelachtige terrein met grote snelheid. Nodigt iedereen uit om in zijn woning voetbal te kijken, komt met een fles port en glaasjes om iedereen een portje te geven en komt met een omelet voor ons op een bord. Als Yvonne vraagt waar we brood kunnen halen, zegt hij dat de bakker al geweest is, maar hij heeft nog wel brood over dat we mogen hebben. Om het uur vraagt hij of we nog iets nodig hebben. Hij was van plan om een maaltijd voor de Hollandse gasten (8) te maken, maar hij is alleen, want zijn zoon is naar Duitsland en in het weekend komen er Portugese dagrecreanten, daarom kan hij niet naar de markt. Hij vraagt of het maandag kan. Hij is teleurgesteld als Yvonne zegt dat we dan al weg zijn. Inderdaad zijn er veel Portugese families op zaterdag en zondag in het zwembad. Manuel is vergeten bloemen voor ons neer te zetten, zegt hij, en vergeten te wijzen waar een stopcontact zit, zegt hij als ik een haspel heb aangesloten op de wasruimte. Dat komt omdat hij het druk heeft. Hij vind dat heel erg en komt het goedmaken met een prachtige bos bloemen. Deze man is te lief voor deze wereld.

Als we de hond gaan uitlaten, die van Manuel overigens overal mag komen, behalve in het zwembad, hij hoeft van hem ook niet aan de lijn, lopen we de poort uit naar rechts. Er staan nog twee huizen en dan houdt het dorp op. We lopen de wildernis in via onverharde paden. Verderop is een paadje naar boven. Naar de grote stenen. Sommige zijn wel 5 m in doorsnee. Als we ons omdraaien zijn we totaal verrast door het uitzicht. We blijken vlakbij zee te zitten en zien de rivier de Rio Lima bij Viana do Castello in zee uitmonden. Dat heb je als je alleen coördinaten kent. Dan heb je geen idee waar je bent in het land. Vita rent steeds voor ons uit om op een schaduwplekje op ons te gaan liggen wachten. het is weer erg warm. 37 graden Celsius in de schaduw. Gelukkig staat er boven een klein beetje wind.