Hoogvlakte Baskenland

Daar heb je het gedonder. Ik had het al aan zien komen, tegen de strak blauwe lucht stijgen grote spierwitte cumuluswolken op. De boeren zeggen donderkoppen. Dan weet je: we krijgen onweer. We zaten in de tuin van de Auberge, dus voelden de wind niet komen. Het schemerde al en de kleuren op het veld die ik door de poort zag waren prachtig. Het zwart van de lucht, boven een geel met groen veld en de rode straatstenen, daaroverheen een rode gloed van de ondergaande zon, dat verzin je niet. Toen de dikke druppels kwamen schuilden we onder het afdak, dat rond de binnenplaats is gebouwd. Ik redde mijn bier en tablet van de tafel.

We raken aan de praat met de uitbaatster Ana C. Sousa. Een braziliaanse die volgens haar facebook account uit Brighton komt, in Spanje woont, een boek heeft geschreven in het Portugees. Kortom een kleurrijk persoon en nu facebookfriend van Yvonne. Dikke knuffels, want dat moet gevierd worden.

Na haar studie... is ze gaan reizen over de hele wereld. De reiservaringen maakte haar rijk, zegt ze. Ook in Nederland is ze geweest.

Het boek dat ze heeft geschreven gaat over haar pelgrimstocht en de mensen die ze onderweg ontmoette. Ze kan er ook heel enthousiast over vertellen. Ik vraag waar ze al deze mensen laten. Ze laat een lange lijst zien van auberges die langs de route staan. Dit dorp, wat volgens mij uit tien huizen en een kerk, kompleet met ooievaars bestaat, heeft vier auberges, waarvan een gemeenteherberg. Ze vertelt dat sommige pelgrims zonder geld de tocht aanvangen. Ze slapen onder de blote hemel en overal staan waterpompen om te drinken en het fruit halen ze van de bomen.
Yvonne vertelt dat ze veel mensen zag huilen in de kerk. Dat komt door de vervulling van de wens daar aan te komen, dan komen er veel emoties los, volgens Ana.

Om half drie ‘s nachts is het pikdonker. Maar dan slapen we nog.

De volgende morgen zijn we vroeg wakker, het is droog en het is net licht aan het worden. De eerste pelgrims lopen ook al voorbij. We wensen iedereen een goedemorgen. Yvonne gaat bij een auberge die al open is, een ontbijt halen. Twee croisants gezond, dus ham kaas sla ei en tomaat, vier euro. Pelgrimsprijzen denk ik. We maken een wandelingetje door het dorp, waar het al gezellig druk is door alle bedevaartgangers die op een terras ontbijten, of al op pad gaan.

We rijden richting Leon en kruisen elke keer het bedevaartspad. De hele morgen zien we ze nog lopen. ‘s Middags, als we al te veel naar het oosten zijn gereden, zien we nog wel bordjes met de gele halve zon, maar geen pelgrims meer. Jammer, ik mis ze nu al.

Het landschap op de hoogvlakte is totaal verschillend van de rest van Spanje. Een groter contrast met Andalusië is er niet. Schitterend. Ik heb het nog steeds, dat gelukzalige gevoel als we weer rijden. We rijden een kleine honderd kilometer om, zodat we langs de stuwmeren en bossen komen. De panorama's zijn onbeschrijvelijk mooi. In de stuwmeren gaan we in navolging van Vita, lekker zwemmen. Daar knap je van op na zo'n lange rit met die warmte. Na ruim vierhonderd kilometer vandaag, de langste rit van deze reis tot nu toe, stoppen we in Vitoria Gasteiz.

Aan de overkant is een Lidl en een Mac. Dus ik kan dit bericht vanavond posten en morgenochtend hebben we ontbijt. Beide zijn morgenochtend pas om tien uur open, dus heb ik vanavond al wat broodjes gekocht. Wij zijn morgen op weg naar de Touretappe die zaterdag finisht in Andorra.