Pyrenees

Het heeft toch altijd iets treurigs, de stad verlaten waar je gewoond hebt. Wij woonden een avond en een nacht in Vitoria Gasteiz, maar toch. Je gaat de buurt verkennen, maakt een wandeling door het park. Je eet er, je gaat de boodschappen doen, je haalt wat geld uit de muur. Je maakt kennis met alle honden uit de buurt en hun baasjes. Het is kort, maar toch een beetje eigen plek geweest. We maakten deel uit van de buurt. Sommige buurtbewoners zullen zich nog lang die hond herrinneren, die op een wolf leek, en gelijk de dienst wilde uitmaken. En die baas met die grijze baard, stond maar te lachen. Waren het nou Duitsers of Engelsen? Mafkezen. Blij dat ze weg zijn, ze namen toch maar mooi onze beste parkeerplaats onder de eik in.

De navigatrice stuurt ons weer de grote weg op, terwijl ze ingesteld staat op Green. Het schiet wel lekker op als je 120 kan, maar dat is niet hoe wij genieten.
We kiezen dus na een poosje zelf maar een groene route. Direct is het verschil merkbaar. Niet dat het druk was op de grote weg, maar hier is niemand. We rijden door dorpjes, gaan bergen op en af, door bergkloven en komen ook langs riviertjes die soms in stuwmeren veranderen. Een zo'n stuwmeer is het meer van Yesa. 26 jaar geleden waren we hier voor een paar dagen, en heb ik hier nog gesurfd.

Een Engelsman had de greppel overbrugd, zodat hij er met zijn caravan over heen kon. Hij bleef dan drie weken en ging elke dag naar boven op de bergrichel om met zijn hangglider naar beneden te vliegen. Zijn vrouw haalde hem dan weer op met de auto. Op een dag kwamen ze terug bij de caravan en toen stonden wij daar. Ik had gebruik gemaakt van zijn greppeloverbrugging. Het werd een hele gezellige avond. Een paar jaar later waren we er weer. De gemeente had echter een vangrail langs de weg geplaatst. Ja daar kom je niet overheen met een caravan of camper.
Vandaag hebben we lopend een weggetje door het bos gevonden naar het meer. De dames hebben daar gezwommen, dat snap je.

Een vreemd geluid, maanden niet gehoord. De telefoon gaat. Op het scherm van mijn telefoon die in de houder op het dashboard staat, verschijnt het gezicht van Egon, mijn jongste zoon. Maarten en hij zijn in zijn Audi cabrio met hondje Bummer, op weg naar Andalusië. Ze zijn in de buurt van Pamplona. Waar zijn jullie? Vraagt hij. Inmiddels 200 km naar het oosten. Had hij een paar uur eerder gebeld, hadden we elkaar nog kunnen treffen. Jammer. Hij stuurt nog een foto van Maarten bij Bummer in de koelbox op de achterbank, via de groepsapp Team Platte Kip, die door Stephan voor de familie is gecreëerd.

Voor de derde keer deze vakantie zien we sneeuw op de bergtoppen. Eerst de Alpen, toen de Siera Nevada en nu de Pyrenees. Ik hoop dat als we straks in Andorra zijn, dat Vita in de sneeuw kan rollen. Misschien Yvonne ook, we zullen zien.

Deze nacht slapen we op de Coll de Espina 1470m hoog, bij een uitkijkpunt. Het uitzicht is prachtig, ik kijk nu al uit naar morgenochtend.